Market Mechanics

It was autumn, and the Red Indians asked their New Chief if the winter 
was going to be cold or mild. Since he was a Red Indian chief in a 
modern society, he couldn't tell what the weather was going to be.

Nevertheless, to be on the safe side, he replied to his Tribe that the 
winter was indeed going to be cold and that the members of the village 
should collect wood to be prepared. But also being a practical leader, 
after several days he got an idea.  He went to the phone booth, called 
the National Weather Service and asked 'Is the coming winter going to 
be cold?'

'It looks like this winter is going to be quite cold indeed,' the 
weather man responded.

So the Chief went back to his people and told them to collect even 
more  wood. A week later, he called the National Weather Service 
again. 'Is it going to be a very cold winter?' 
'Yes,' the man at National Weather Service again replied, 'It's 
definitely going to be a very cold winter.'

The Chief again went back to his people and ordered them to collect 
every scrap of wood they could find.

Two weeks later, he called the National Weather Service again. 
'Are you absolutely sure that the winter is going to be very cold?' 
'Absolutely,' The man replied. 'It's going to be one of the coldest 
winters ever.'

'How can you be so sure?' the Chief asked. 
The weatherman replied, 'The Red Indians are collecting wood like crazy.'

This is how stock markets work!!!

Love,

Smit

The New Nawabs

When Ratan Tata moved the Supreme Court, claiming his right to privacy had been violated, he called Harish Salve. The choice was not surprising. The former solicitor general has been topping the legal charts ever since he scripted a surprising win for Mukesh Ambani against his brother Anil. That dispute set the gold standard for legal fees. On Mukesh's side were Salve, Rohinton Nariman and Abhishek Manu Singhvi. The younger brother had an equally formidable line-up led by Ram Jethmalani and Mukul Rohatgi. The lawyers' fees alone, at a conservative estimate, cost the Ambani brothers at least Rs 15 crore each in their famous war over natural gas. - India Today The dispute dated back three-and-a-half years to when Anil filed a case against his brother for reneging on an agreement to supply 28 million cubic metres of gas per day from its Krishna-Godavari basin fields at a rate of $2.34 for 17 years. The average legal fee was Rs 25 lakh for a full day's appearance, not to mention the overnight stays at Mumbai's five-star suites, business class travel, and on occasion, use of the private jet. Little wonder though that Salve agreed to take on Tata's case pro bono. He could afford philanthropy with one of India's wealthiest tycoons. Welcome to the world of new nawabs. The lawyers' fees alone, at a conservative estimate, must have cost the Ambanis at least Rs 15 crore each. Both the brothers had booked their legal teams in the same hotel, first the Oberoi and, after the 26/11 Mumbai attacks, the Trident. "Well, if you're going to write all this, then you can also add that Mukesh bought me a pair of pyjamas as well," laughs Salve, recalling how he was called to Mumbai suddenly from Orissa where he had gone for a day's hearing. "I told Mukesh I had packed nothing. He insisted on buying me the essentials." It's not the essentials as much as the frills that raise eyebrows. The veteran Jethmalani is surprisingly the most modest in his fees since he does not charge rates according to the strength of the client's purse. But as the crises have multiplied, lawyers' fees have exploded. ************************************************** Harish Salve, 54- Landmark case: Won the gas dispute for Mukesh Ambani, though what he enjoys most is being amicus curiae in the Forest Case of T.N. Godavarman Thirumulpad vs Union of India and Others.- Legal Style: Is a master strategist. Gives a balanced argument rather than an aggressive, one-sided view.- Fee per appearance: Rs 2.5 lakh to Rs 3 lakh. For a full day, it's Rs 25 lakh.- The indulgence: Drives a Bentley. ************************************************** Ram Jethmalani, 87- Landmark case: Got the Jain Hawala case against L. K. Advani squashed; is currently defending former Gujarat home minister Amit Shah.- Legal Style: Argues forcefully. Has an acerbic wit.- Fee per appearance: Rs 5 lakh.- The indulgence: Has an indoor badminton court built in his MP bungalow that is the envy of Lutyens' Delhi. ************************************************** Mukul Rohatgi, 55- Landmark case: Represented Anil Ambani in the gas dispute.- Legal Style: Is a slogger. Argues aggressively and goes straight to the point.- Fee per appearance: Rs 2.5 lakh to Rs 3 lakh and Rs 25 lakh for a full day.- The indulgence: Drives a black Bentley, has Souza on his walls, a holiday home in Goa. ************************************************** Majid Memon, 55- Landmark case: He represented Yakub Memon but could not set him free.- Legal Style: He argues in the court with his right leg on a chair.- Fee per day: Rs 10 lakh. Charges Rs 2 lakh for a bail application.- The indulgence: Likes to travel, makes frequent trips to exotic locations. ************************************************** Satish Maneshinde, 50- Landmark case: He secured bail for Sanjay Dutt in the Bombay blast case and for Salman Khan who allegedly killed one person while driving drunk.- Legal Style: Argues calmly in court and looks straight into the judge's eyes.- Fee per day: Rs 10 lakh.- The indulgence: His Mercedes and a passion for Page 3 parties. ************************************************** Aryama Sundaram, 53- Landmark case: Represented the West Bengal Government against Haldia Petrochemicals and UBS Securities against sebi.- Legal Style: Persuasive speaker, argues his case in a measured tone.- Fee per appearance: Rs 3.5 lakh ************************************************** Arvind Datar, 53- Landmark case: Was one of the lawyers in the Vodafone vs Income Tax case.- Legal Style: Says one lesson he learnt is to never antagonise a judge. It's not only your bread and butter but your client's life.- Fee per appearance: Rs 50,000 to Rs 5 lakh.- The indulgence: His first car was a Toyota Corona in 1990. Now he drives an Audi. Has penned a three-volume commentary on Constitutional law. ************************************************** Abhishek Manu Singhvi, 51- Landmark case: Won the right to fly the tricolour for Navin Jindal.- Legal Style: From logical in court to rhetorical flourish in Parliament to snappy sound bites for the media on tv.- Fee per appearance: Rs 2.5 lakh to Rs 3 lakh. For a full day, it's Rs 25 lakh.- The indulgence: A limited-edition Visconti pen with a custom-made nib and watches from every luxury brand. ************************************************** The 50 court hearings in the Haldia Petrochemicals vs the West Bengal Government cost the former a total of Rs 25 crore in lawyer fees and the 20 hearings in the Bombay Mill Case, which dragged on for three years, cost the mill owners almost Rs 10 crore. Large corporate firms, which engage star counsels on behalf of the client, also need to know their quirks. For instance, Salve will only accept the first brief. He will never be the second counsel in a case. Some lawyers prefer to be paid partly in cash but the best are content with cheques. Some expect the client not to blink while picking up a dinner tab of Rs 1.75 lakh at a Chennai five star. A lawyer is known to carry his home linen and curtains with him while travelling on work. A firm may even have to pick up a hot Vertu phone of the moment or a Jaeger-LeCoutre watch of the hour to keep a lawyer in good humour. Some are even paid to not appear at all for the other side - Aryama Sundaram was retained by Anil Ambani in the gas feud but he did not fight the case. Or take Raytheon when it was fighting the Jindals. Raytheon had paid seven top lawyers a retainer fee of Rs 2.5 lakh each just to ensure that the Jindals would not be able to make a proper case on a taxation issue. They miscalculated when a star lawyer fought the case at the last minute. "I don't take negative retainers," shrugs Rohatgi, former additional solicitor general. "A lawyer's job is to appear for any client that comes to him. It's not for the lawyers to judge if a client is good or bad but the court." Indeed. He is, after all, the lawyer who argued so famously in court that B. Ramalinga Raju did not fudge any account in the Satyam Case. All he did was "window dressing". Some high profile cases have continued for years, providing a steady source of income, from the Scindia succession battle which dates to 1989, to the JetLite Sahara battle now in taxation arbitration to the BCCI which is currently in litigation with Lalit Modi, Rajasthan Royals and Kings XI Punjab. Think of the large law firms as the big Hollywood studios and the senior counsel as the superstar. There are a few familiar faces to be found in most of the big ticket cases, whether it is the Ambani gas case, Vodafone taxation or Bombay Mills case. Explains Salve, "There is a reason why we have more than one senior advocate on a case. When you're arguing, he's reading the court. He picks up a point or a vibe that you may have missed." Says Raian Karanjawala whose firm has prepared the briefs for cases ranging from the Tata's recent right to privacy case to Karisma Kapoor's divorce, "The four jewels in the crown today are Salve, Rohatgi, Rohinton Nariman and Singhvi. They have replaced the old guard of Fali Nariman, Soli Sorabjee, Ashok Desai and K.K. Venugopal." He adds, "The one person who defies the generational gap is Jethmalani who was India's leading criminal lawyer in the 1960s and is so today." The demand for superstar lawyers has far outstripped the supply. So a one-man show by, say, Rohatgi can run up billings of Rs 40 crore, the same as a mid-sized corporate law firm like Titus and Co that employs 28 juniors. The big law firms such as AZB or Amarchand & Mangaldas or Luthra & Luthra have to do all the groundwork for the counsel, from humouring the clerk to ensure the A-lister turns up on the hearing day to sourcing appropriate foreign judgments in emerging areas such as environmental and patent laws. "We are partners in this. There are so few lawyers and so many matters," points out Diljeet Titus. As the trust between individuals has broken down, governments have questioned corporates and corporates are questioning each other, and an array of new issues has come up. And as the government has weakened, the courts have become stronger. The lawyer, says Sundaram, with the flourish that has seen him pick up many Dhurandhares and Senakas at pricey art auctions, has emerged as the modern day purohit. Each purohit is head priest of a particular style. Says Karanjawala, "Harish is the closest example in today's bar to Fali Nariman; Rohinton has the best law library in his brain; Mukul is easily India's busiest lawyer while Manu Singhvi is the greatest multi-tasker." Salve has managed a fine balancing act where he has represented Mulayam Singh Yadav and Mayawati, Parkash Singh Badal and Amarinder Singh, Lalit Modi and Subhash Chandra and even the Ambani brothers, of course in different cases. Singhvi is Sonia Gandhi's go-to-guy on most legal issues, whether it is citizenship or filing a case against a publication. Jethmalani is the man to call for anyone in trouble. In judicial circles he is known as the first resort for the last resort. Even Jethmalani's junior Satish Maneshinde, who came to Mumbai in 1993 as a penniless law graduate from Karnataka, shot to fame (and wealth) after he got bail for Sanjay Dutt in 1996. Now he owns a plush office in Worli and has become a one-stop shop for celebrities in trouble, from getting bail for Rakhi Sawant when a youth committed suicide after she called him namard (impotent) to representing Salman Khan in a drunken driving case. With wealth come perks. In 1992, Karanjawala and Desai were chatting in the Supreme Court car park when former law minister Ashoke Sen zipped by in his Fiat. "What Ashoke, small car?" asked Desai to which Sen replied, "In Bangla we have a saying: known Brahmins need not wear the sacred thread." Now the car park is filled with Bentleys, Mercedes and at the very least, an upmarket Toyota. The symbols of success include a holiday home in Goa, Souzas on the office walls, shopping expeditions to Bond Street (where they can expect to bump into other lawyers). As Salve says, "Only Brioni and Canali make boring suits for lawyers, the blacks and dark greys." Also the pens, the watches, and in Arun Jaitley and Rohatgi's case, the jamewars. Then there is the public profile, amplified by talking head status on tv channels every other night. Most of the prized lawyers such as Salve, Jethmalani, Sundaram and Rohatgi do some pro bono work as well, if the cause is right. But in all this, the pil bar has come crashing down, upheld only by men such as Rajeev Dhavan and Prashant Bhushan. "I subsidise my pil work by taking on commercial cases, which I needed when I had to send my daughters to study in the US," says Dhavan. In many cases, it's the take-off point for a job in the government like Indira Jaising's work with Mumbai's homeless pavement dwellers which has got her the additional solicitor general's job. As Dhavan notes, the dense gravity of private marketing lawyering has created black holes in activist lawyering. Says an angry Sorabjee, "To charge Rs 30 to 40 lakh per day is nothing short of extortion. It is no excuse to say that the client can afford it. Lawyers are professionals, not tradesmen in a market place. I get mad if a client says fees are no question. You think you can buy me? You can charge heavy fees but not extortionist fees." The octogenarian constitutional expert charges Rs 2 lakh per appearance as opposed to the going rate of Rs 2.5 lakh to Rs 5 lakh charged by younger lawyers. Sometimes, if the court breaks for lunch at 1 p.m. and the matter has come up for hearing at 12.45, the lawyer even bills the client for two separate appearances. In Mumbai, for instance, veteran criminal lawyer Majid Memon charges Rs 2 lakh simply for securing bail in a sessions court. There are those who recall him coming to the tada court in 1996 on an old scooter. He now drives a Mercedes. In Chennai, Arvind Datar charges anything between Rs 50,000 and Rs 5 lakh per appearance. As for the chartered flights, they all claim that this is a necessity rather than a privilege. "The advocates come to us with that offer (of chartered flights). It's not flaunting of power but the idea is to return the same day from a badly connected destination, says Singhvi, putting on his most earnest expression. Rohatgi complains of being claustrophobic on small planes. "During peak hours, chartered flights don't get preference over commercial," he adds with the jaded fatigue of a seasonal traveller. There is a reason for this exorbitant fee structure. In recent years, the stakes in corporate litigation have hit the roof, as in the Rs 12,000-crore Vodafone vs the Income Tax department case. Moreover, the legal fraternity argues that when clients don't mind paying investment bankers fees worth millions of dollars, then why are only lawyers coming up for censure? The fate of several crucial corporate battles hangs on the slender thread of which matter is listed before which court and which lawyer would work there. "Why should we earn less than the CEO of a big corporation?" asks Sundaram. Except that this CEO often goes on to become a minister in the government-law as a profession offers immense mobility-and deal with the same organisations he once represented. Most corporate bosses also have their legal favourites. For instance, Nusli Wadia's favourite lawyer is Fali Nariman who hates "skullduggery"; ITC's was Desai but he has since been replaced by Salve; the late Madhav Rao Scindia's family favours Singhvi. Of course, the Ambani brothers too have their chosen legal soldiers: while Anil's first choice is usually Rohatgi, his brother opts for Salve. As does Ratan Tata. The Birlas go with Sen. Many have created mini-dynasties, whether it is Singhvi, Salve or Rohinton Nariman. "Sometimes, it's the thrill of the forensic complexity that counts, not winning or losing," says Singhvi. He recalls how during the Ambani gas case, a friend called and asked him, "The stocks are fluctuating wildly. You're the oracle: which way will it go?" Singhvi laughed and said he had no idea. Salve agrees. "Mukesh called me that morning and said we have done our best. The rest is up to God," he recalls.  However, Rohatgi who appeared for Anil says, "I had a premonition we would lose. But Anil thought otherwise." Salve adds, "After the judgment, Mukesh was too choked to speak. Nita said they had one more request. I should handle the media. She said, Harish bhai bahut negativity ho gaya. There should be no loose comments." Clearly a lawyer's brief is not just limited to courtrooms. Ironically, it was during the Battle of the Brothers last year that Salve told the Supreme Court how Mukesh Ambani had told him about the millions of dollars demanded by laptop consultants just to create holding companies, resulting companies and other such complexities. Quick to retort, Rohatgi had quipped, "Is this how Salve justifies his high fees?" Grinning, a sheepish Salve said, "I plead guilty on my behalf and on behalf of my colleagues." But it was Justice R.V. Raveendran who had the last word, "The only difference between Salve and the consultants is the laptop." And perhaps the Bentley, the BMW and the Mercedes. Love, Smit

Making a Baby

Making a baby. This is hilarious!

There is not one dirty word in it, and yet it is funny!--

The Patel’s in the US, Hari and Sarla, aka Harry and Sally, were unable to conceive children and decided to use a surrogate father to start their family. 

On the day the proxy father was to arrive,Harrybhai kissed Sallyben goodbye and said, 'Well, I'm off now. The man should be here soon.' 

Half an hour later, just by chance, a door-to-door baby photographer happened to ring the doorbell, hoping to make a sale. 

'Good morning, Ma'am', he said, 'I've come to...' 

'Oh, no need to explain,' Sally cut in, embarrassed, 'I've been expecting you.' 

'Have you really?' said the photographer. 'Well, that's good. Did you know babies are my specialty?' 

'Well that's what Harry and I had hoped Please come in and have a seat !.After a moment she asked, blushing, 'Well, where do we start?'

Leave everything to me. I usually try two in the bathtub, one on the couch, and perhaps a couple on the bed. And sometimes the living room floor is fun. You can really spread out there.'

'Bathtub, living room floor? No wonder it didn't work out for Harry and me!' 

'Well, Ma'am, none of us can guarantee a good one every time. But if we try several different positions and I shoot from six or seven angles, I'm sure you'll be pleased with the results.' 

'My, that's a lot!', gasped Mrs. Patel.

'Ma'am, in my line of work a man has to take his time. I'd love to be in and out in five minutes, but I'm sure you'd be disappointed with that.' 

'Don't I know,' said Mrs.Patel quietly.

The photographer opened his briefcase and pulled out a portfolio of his baby pictures. 'This was done on the top of a bus,' he said. 

'Oh, my God!' Mrs.Patel exclaimed, grasping at her throat.
'And these twins turned out exceptionally well - when you consider their mother was so difficult to work with.'

'She was difficult?' asked Mrs. Patel.

'Yes, I'm afraid so. I finally had to take her to the park to get the job done right. People were crowding around to get a good look'.

'A good look?' said Mrs. Patel, her eyes wide with amazement.

'Yes', the photographer replied. 'And for more than three hours, too. The mother was constantly squealing and yelling - I could hardly concentrate, and when darkness approached, I had to rush my shots. Finally, when the squirrels began nibbling on my equipment, I just had to pack it all in.' 

Mrs.Patel leaned forward. 'Do you mean they actually chewed on your, uh...equipment?'

'It's true, Ma'am, yes.. Well, if you're ready, I'll set-up my tripod and we can get to work right away.'

'Tripod ?'

'Oh yes, Ma'am. I need to use a tripod to rest my Canon on. It's much too big to be held in the hand very long.'

Mrs.Patel fainted!

Love,

Smit

Business is Business

One day in a school in London , a teacher said to a class of 5-year-olds, "I'll give 10 pounds to the child who can tell me who was the most famous man who ever lived."

An Irish boy put his hand up and said, "It was St.Patrick." The teacher said, "Sorry Paddy, that's not correct."

Then a Scottish boy put his hand up and said, "It was St. Andrew." The teacher replied, "I'm sorry, Hamish,that's not right either."

Then a Jewish boy put his hand up and said "David", the Buddhist boy said "Gautama Buddha" and the Muslim boy said "Mohammed". They all were not successful.

Finally, a Gujju boy raised his hand and said, "It was Jesus Christ." The teacher said,"That's absolutely right, Jignesh, come up here and I'll give you the 10 pounds that I promised."

As the teacher was giving Jignesh his money, she said,"You know Jignesh, since you're a Patel, I was very surprised you said Jesus Christ."

Jignesh replied, "Yes. In my heart I knew it was Krishna , but Business is Business!"
enjoy.......


Love,
Smit

બદલાવ – રમેશ ઠક્કર

ગીતામંદિર, અમદાવાદના એસ.ટી. સ્ટેન્ડ ઉપરથી સાંજના સાડા છ વાગ્યે અમારી લકઝરી બસ રવાના થઈ. માર્ચ માસની એ સાંજ ગમગીન હતી. 26 જાન્યુઆરી, 2001ના વિનાશક ભૂકંપ પછીના દિવસો હતા. વાતાવરણ બોઝિલ હતું. ચોતરફ દહેશત હતી. સ્થિતિ માંડ થાળે પડતી લાગે ત્યાં જ પાછા આફટર શોકના સમાચારથી ફફડાટ વ્યાપી જતો હતો. સમગ્ર ગુજરાતમાં એક પ્રકારની ઉદાસી હતી. આ ઉદાસીના ધુમ્મસમાં રાજ્ય સરકારના જવાબદાર અધિકારી તરીકે મારે અંજાર મુકામે રાહત કામગીરીમાં જવાનું હતું. અમદાવાદ-ગાંધીનગર જેવા શહેરમાં વસતા મારા જેવા સરકારી અધિકારીને ના ગમે તેવી આ સફર હતી. એસ.ટી. નિગમની સેમી લકઝરી હવે અમદાવાદ શહેરની બહાર નીકળી ખુલ્લા હાઈ-વે ઉપર દોડી રહી હતી. મારા મનમાં અકથ્ય એવો અજંપો છવાઈ ગયો હતો.

કેવા હતા એ દિવસો ? જાન્યુઆરીના અંતથી શરૂ થયેલ બચાવની કામગીરી : અમદાવાદ ઍરપોર્ટ ઉપરથી રોજેરોજ ઊતરતી રાહતસામગ્રીને મેળવવી, હિસાબ રાખવા અને અસરગ્રસ્ત જિલ્લાઓમાં તેની રવાનગી કરવી. રાતદિવસ વહીવટીતંત્ર ચાલતું હતું.
‘કચ્છ ધણધણી ઊઠ્યું હતું.’
‘ગુજરાત અનેક વર્ષો પાછળ પડી જશે.’
‘વિનાશની હજુ તો આ શરૂઆત છે….’
આવા નિરાશાજનક ઉદ્દગારો થકી ચોતરફ વાતાવરણ વધારે ગમગીન થઈ રહ્યું હતું. ગુજરાતની ખમીરવંતી પ્રજા આ બધાની સામે કઈ રીતે ટકી શકશે ? હવામાં પ્રશ્ન ઘુમરાતો હતો. બસ પૂરપાટ દોડી રહી હતી. અલ્લડ હવાની લહેરખીઓ મારા ઉદાસ ચહેરાને ચૂમી રહી હતી. તેના મુલાયમ સ્પર્શના સથવારે હું નિદ્રાદેવીના શરણે જઈ રહ્યો હતો…

બહાર શોરબકોર હતો. વાતાવરણ કોલાહલમય હતું. માણસોની ચહલપહલ, ફેરિયાઓના અવાજો, લાઈટોનો પ્રકાશ ફેલાઈ રહ્યા હતા. વાતાવરણમાં ઉલ્લાસ વર્તાઈ રહ્યો હતો. બસ ઊભી રહી ગઈ હતી. નજીકના ગલ્લા ઉપરથી સુંદર ફિલ્મી ગીત હવામાં રેલાઈ રહ્યું હતું :
‘આજ મૈં જવાન હો ગઈ હું
ગુલ સે ગુલિસ્તાન હો ગઈ હું.
યે દિન, યે સાલ મહિના…
ઓ મિટ્ટુ મિયાં…. ભૂલેગા મુઝકો કભી ના….’
મારી આંખ અચાનક ઊઘડી ગઈ હતી. ‘કયું ગામ આવ્યું ભાઈ…. ?’ બારીની બહાર તાકતાં ખુલ્લામાં ઊભેલા માણસને પૂછ્યું.
‘સામખિયારી. રાતના બે વાગ્યા છે.’ તેના ઉચ્ચારમાં કચ્છી લહેકો હતો.
‘ચા મળશે ?’ મારાથી સહસા પ્રતિપ્રશ્ન થયો.
‘હા…હા કેમ નહીં ? આવો ને આપણે સાથે પીએ. હું પણ તમારી બસનો પેસેન્જર છું.’

મને તેની આત્મીયતા સ્પર્શી ગઈ. અમે બંને વાતે વળગ્યા.
‘શું કરો છો ?’
‘ભૂજમાં ધંધો છે – ટ્રાન્સપોર્ટનો…’
‘ભૂકંપથી કોઈ નુકશાન….?’
‘ના રે ના. હતું થોડું ઘણું, બાકી ભગવાનની દયા છે…’ તેના અવાજમાં ગજબની ખુમારી હતી. ચાની સાથે નાસ્તો પણ આવ્યો. મજા આવી ગઈ. પૈસા આપવા મેં આગ્રહ કર્યો.
‘રહેવા દો સાહેબ… તમે અમારા મહેમાન ગણાઓ…. મહેમાન એટલે ભગવાન. આવી સેવા કરવાનો મોકો ફરી ક્યારે મળશે ?’ તેણે હસતાં હસતાં બિલ ચૂકવી દીધું. બસ સ્ટાર્ટ થઈ. મને થોડુંક ગમતું હોય તેવું લાગ્યું.

‘એક્સક્યુઝ મી….’ એક સુંદર લાગતી યુવતી મને કહી રહી હતી અને મારી સંમતિની રાહ જોયા વગર જ મારી બાજુની ખાલી સીટમાં બેસી ગઈ. તેણે મોહક સ્માઈલ આપ્યું. અડધી રાત્રે – આ રીતે એક સુંદર યુવાન સ્ત્રી એકલી મુસાફરી કરે તે મારે મન નવાઈની વાત હતી. હું ઘડીભર વિચારતો હતો.
‘અંજારમાં અમારું રિલીફવર્ક ચાલે છે. અમે એન.જી.ઓ. તરીકે કામ કરીએ છીએ. રાજકોટથી આવતાં હતાં અને રસ્તામાં વાહન બગડ્યું… બસ મળી ગઈ, તમારી બાજુમાં સીટ મળી ગઈ….’
તે ખડખડાટ હસી પડી.
‘ડર નથી લાગતો ?’
‘શાનો વળી ?’ તે બોલી.
‘ભૂકંપગ્રસ્ત વિસ્તાર, બેહાલ લોકો….’
‘ના રે ના. એમાં ડરવાનું શું ? આખો દિવસ અનેક લોકો સાથે કામ કરવાનું થાય, નવા અનુભવો, કામની સાર્થકતા…. સાચું કહું ? મારા જીવનના આ સુંદર દિવસો જઈ રહ્યા હોય તેવું અનુભવું છું….’ તેણે પૂરું કર્યું.
મારી સામે જોઈ રહેતાં તે બોલી, ‘તમે ?’
‘સરકારી અધિકારી છું. રાહત કામગીરી માટે આવ્યો છું….’
‘ઓહો. એમ કહો ને મોટાસાહેબ છો, તમારે વળી શું ચિંતા….’ તેણે મારો આત્મવિશ્વાસ વધારતાં કહ્યું. મનોમન હું મારી જાતને ધિક્કારી રહ્યો હતો. ક્યાં અજાણ્યા પ્રદેશમાં એકલા હાથે આનંદથી ઝઝૂમતી આ તરુણી ? અને ક્યાં અજંપાગ્રસ્ત ચહેરે સફર કરતો હું !

વહેલી સવારે અંજાર દેખાયું. ઉતારાનું સ્થળ દૂરની એક શૈક્ષણિક સંસ્થા હતી. સાડા દસ સુધીમાં તૈયાર થઈ ઑફિસમાં પહોંચ્યો. તમામ સ્ટાફમિત્રો મળવા આવ્યા.
‘વેલ કમ સર ! હવે બધું બરાબર છે. રાહત સામગ્રીનું વિતરણ ચાલુ છે. સહાયના કેસો તૈયાર છે. કોઈ મુશ્કેલી નથી….’ બધાની ઓળખાણ થઈ. હું પણ કામમાં પરોવાયો. મોડી સાંજે બહાર નીકળ્યો. કચેરી ધમધોકાર ચાલતી હતી. રાત્રે જમ્યા બાદ પાછો કચેરીમાં આવ્યો. હજુ પણ લોકો કામ કરતા હતા. મારા દિવસો આ રીતે પસાર થવા માંડ્યા. દૂર ખૂણામાં એક કર્મચારી ટેબલમાં માથું નાખી સતત કામ કરતો હતો. હું આવ્યો તે દિવસથી મેં તેને આ રીતે જ જોયો હતો.
‘કોણ છે એ ભાઈ ?’ મારાથી પુછાઈ ગયું.
‘પંડ્યાભાઈ છે. ભૂકંપમાં એમનું ઘર પત્ની અને બાળકો સમેત ધરાશયી થઈ ગયું. તેમના બે સગા ભાઈઓ ભૂકંપ વખતે અંજારના બજારમાં ગયા હતા. લાશ પણ મળી શકી નહીં… આ માણસે કામમાં દિલ પરોવી દીધું છે. એક પણ રજા લીધી નથી. આવા તો અનેક માણસો તમને જોવા મળશે….’ હું એ કર્મચારીની સ્થિતપ્રજ્ઞતાને જોઈ રહ્યો. મારે જાણે હજુ ઘણું શીખવાનું હતું !

‘અબ્દુલ તું ક્યાં રહે છે ?’ મારી સરકારી ગાડીના સ્થાનિક ડ્રાઈવરને મેં પૂછ્યું.
‘સાહેબ, જેસલતોરલની સમાધિની બાજુમાં અમારા ઝૂંપડાં છે.’
‘તને કોઈ લાભ મળ્યો કે નહીં ?’
‘નથી લીધો સાહેબ.’
મને નવાઈ લાગી, ‘એટલે ?’ મેં પૂછી નાખ્યું.
‘સાહેબ…. અમારે ઝૂંપડાવાળાને શું નુકશાન હોય ? ખુદાની મહેરબાનીથી અમે બચી ગયા એ મોટી વાત છે. જેને તકલીફ પડી હોય તે મદદ લે… અમારાથી ના લેવાય….’
‘તારા મા-બાપ શું કરે છે ?’
‘મજૂરી કામ… દહાડીએ જાય…. ખાધેપીધે સુખી છીએ, સાહેબ….’ તેણે ગાડીને બ્રેક મારી, ‘સાહેબ, સોડા પીવી છે ? મને યાદ કરશો…..’

હું તેનો જીવનરસ જોઈ રહ્યો હતો. ઝૂંપડીમાં રહેતા આ માણસમાં આટલી અમીરાત ક્યાંથી આવી હશે ? મને જાણે એક પછી એક પ્રસંગો ઘડી રહ્યા હતા. મને એવું દઢપણે લાગી રહ્યું હતું કે મારે દિલ દઈને મને મળેલા કામમાં ખૂંપી જવું જોઈએ. મારા અંતરમાં કોઈ અજબ પ્રકારની સરવાણીઓ ફૂટી રહી હતી. મારામાં ગજબનો બદલાવ આવી ગયો હતો 

Love,
Smit

Business Man (True Story)

A business executive was deep in debt and could see no way out.

Creditors were closing in on him. Suppliers were demanding payment. He sat on the park bench, head in hands, wondering if anything could save his company from bankruptcy.

Suddenly, an old man appeared before him. "I can see that something is troubling you," he said. After listening to the executive's woes, the old man said, "I believe I can help you."

He asked the man his name, wrote out a check, and pushed it into his hand saying, "Take this money. Meet me here exactly one year from today, and you can pay me back at that time."

Then he turned and disappeared as quickly as he had come.

The business executive saw in his hand a check for $500,000, signed by John D. Rockefeller, then one of the richest men in the world!

"I can erase my money worries in an instant!" he realized. But instead, the executive decided to put the uncashed check in his safe. Just knowing it was there might give him the strength to work out a way to save his business, he thought.

With renewed optimism, he negotiated better deals and extended terms of payment. He closed several big sales. Within a few months, he was out of debt and making money once again.

Exactly one year later, he returned to the park with the uncashed check. At the agreed-upon time, the old man appeared. But just as the executive was about to hand back the check and share his success story, a nurse came running up and grabbed the old man.

"I'm so glad I caught him!" she cried. "I hope he hasn't been bothering you. He's always escaping from the rest home and telling people he's John D. Rockefeller."

And she led the old man away by the arm.

The astonished executive just stood there, stunned.
All year long he'd been wheeling and dealing, buying and selling, convinced he had half a million dollars behind him.

Suddenly, he realized that it wasn't the money, real or imagined, that had turned his life around. It was his newfound self-confidence that gave him the power to achieve anything he went after.

Love,
Smit

Prasoon Joshi

Before 6 years i was watching one of my most fav. show on "MUKABALA" on NDTV. The topic was "Does people forgotton laughing?" 3 guests are sajid khan, ashok chakradhar and prasoon joshi.

At that time i first seen in my life person who is not allowing to speak to giants like sajid khan and ashok chakradhar. He was speaking so fluently with such a grace and great words with such a control on language.

He started his carrier in advt. u can never forget the ad "coke kitne ka hai? paanch" and "thanda matlab coca cola". He has really gives tags and ads which no one can replace.

After great work done in advertisement he had written some most beautiful songs in bollywood history.

Rang De Basanti : One of great film ever made in bollywood.there was big big role of music of this movie to make it hit. and all songs r orsam and place u to other world

If we start with title song. the words r just fire up.our heart is pumping bit fast and it feels like we are living in great india

next song is paathshala. it surely shows our youth. "chahere ki kitabe hai ham wo padhne ate hai ye surat teri meri mobile library" suppose to give full crietera what indian youth is thinking

"Aja sanj hui mujhe teri fikar" song is just make my mind feeling happy when i m coming back to home in evening. He has written the heart of mother with so so beautiful words.and his son's answer to him.

"khalbali hai khalbali " song shows the real passion when we fine our way to live and decide our destination and then there is junoon to reach that particular point and that's khalbali is there in heart.It is time when u r converting ur self from college boy to proffeisonal.

"roo-ba-roo" and when u really being a robaro with ur task what great words from prasoon sir..

"tu bin bataye"song which gives u most romantic feeling."tu jo gungunaye meri to dhun hai wahi"
wow yaar what a words....

And if u still think that he is not had done any great work then listen
taare zameen par..
how simply he had shown abot childeren and compare them with "aauns ki bunde"and "buzurgo ke dil ki dua"

jame raho song also shows work culture of a day. where he compare 2 type of people so easily yet so greatly. hats off to him

And if Prasoon sir didnt done any of above work and just made this song then he will be as great as he is now
ya i m talking abot song that touches hearts of all of us

Main Kabhi Batlata Nahin
Par Andhere Se Darta Hoon Main Maa
Yun To Main,Dikhlata Nahin
Teri Parwaah Karta Hoon Main Maa
Tujhe Sab Hain Pata, Hain Na Maa
Tujhe Sab Hain Pata,,Meri Maa

Bheed Mein Yun Na Chodo Mujhe
Ghar Laut Ke Bhi Aa Naa Paoon Maa
Bhej Na Itna Door Mujkko Tu
Yaad Bhi Tujhko Aa Naa Paoon Maa
Kya Itna Bura Hoon Main Maa
Kya Itna Bura Meri Maa


Jab Bhi Kabhi Papa Mujhe
Jo Zor Se Jhoola Jhulate Hain Maa
Meri Nazar Dhoondhe Tujhe
Sochu Yahi Tu Aa Ke Thaamegi Maa

Unse Main Yeh Kehta Nahin
Par Main Seham Jaata Hoon Maa
Chehre Pe Aana Deta Nahin
Dil Hi Dil Mein Ghabraata Hoon Maa
Tujhe Sab Hai Pata Hai Naa Maa
Tujhe Sab Hai Pata Meri Maa

Main Kabhi Batlata Nahin
Par Andhere Se Darta Hoon Main Maa
Yun To Main,Dikhlata Nahin
Teri Parwaah Karta Hoon Main Maa
Tujhe Sab Hain Pata, Hain Na Maa
Tujhe Sab Hain Pata,,Meri Maa

HATS OFF to u sir..

ભૂંસી નાખ્યું એક નામ…. – મીનલ દવે

સ્કૂલબસ ઊભી રહી, એક ખભે વૉટરબૅગ, બીજે ખભે તૂટેલા પટ્ટાવાળી સ્કૂલબૅગ એક હાથમાં લટકતી ટાઈ, બીજા હાથમાં ફાટેલું આઈ-કાર્ડ લઈને નીકી માંડ નીચે ઊતરી. બસ ઊપડી ગઈ. રોજ તો ઊપડતી બસમાંથી ‘નીકી બાય’…. ‘આવજે નીકી’, ‘નીકી ટાટા’ના અવાજો ગાજતા હોય. આખી સોસાયટીને ખબર પડી જાય : નીકી આવી ગઈ. પરંતુ આજે ન તો બસમાંથી કોઈ અવાજ આવ્યો, ન નીકીએ હાથ હલાવ્યો. જાણે કોઈએ ‘સાયલન્સ પ્લીઝ’નું બોર્ડ ન બતાવ્યું હોય તેમ જરા પણ અવાજ કર્યા વિના બારીમાંથી બહાર ડોકાતાં માથાંઓને લઈને બસ ચાલી ગઈ.

નીકી ત્યાં જ ઊભી રહી ગઈ, બસ જે તરફ ગઈ હતી એ તરફ જોયા કરતી. કદાચ બસ પાછી આવે, આવીને નીકી પાસે ઊભી રહે અને બારીમાંથી ડોકાતાં માથાં ખિલખિલાટ હસતાં હસતાં બૂમો પાડે : ‘નીકી, એપ્રિલફૂલ ! નીકી એપ્રિલફૂલ !’ પોતે બસમાં ચડી જાય, ખડખડાટ હસી પડે અને આખી બસમાં ચારેબાજુ રંગબેરંગી ફુગ્ગાઓ ઊડવા માંડે, બધાં દોડી દોડીને ફુગ્ગાઓ ફોડવા માંડે અને ધમાલમસ્તી, ધમાચકડી મચી જાય બસમાં ! પણ બસ તો પાછી ન વળી. નીકીએ વાંકા વળીને બસ આવે છે કે કેમ તે જોયા કર્યું.
‘એય કાબર, કેમ અહીં ઊભી છે ? ઘરે નથી જવું ?’ હેમા આન્ટી સ્કૂટર ઊભું રાખીને પૂછતાં હતાં. નીકીએ જરા હસી, નીચે મૂકેલી સ્કૂલબૅગ ઊંચકીને ધીરે ધીરે ચાલવા માંડ્યું. હેમા આન્ટીનો ઊંડો શ્વાસ અને ‘બિચારી છોકરી ! બાપના પાપની સજા…..’ જેવો ગણગણાટ નીકીની પીઠમાં ચોંટી ગયા, દિવાળી પર હાથમાં સળગતો ફટાકડો ચોંટી ગયો હતો તેમ જ.

નીકીએ ગણી ગણીને પગલાં ભરવા માંડ્યાં. સાત પગલાં પૂરાં થાય કે અનુનું ઘર. પછી તરત જ સ્ટ્રીટ લાઈટનો થાંભલો, એ પછી મલયનું ઘર, પછી રસ્તો, રસ્તો ક્રોસ કરો કે તરત જ પોતાનું ઘર. નીકી અટકી ગઈ, પોતાનું ઘર ? પોતાના ઘરની બહાર તો નેઈમ પ્લેટ પર પપ્પાનું નામ લખ્યું છે, સોનેરી નેઈમ પ્લેટ પર કાળા અક્ષરથી. એ પપ્પાનું નામ જેમને થોડા દિવસોથી પોતે મળી જ નથી. એ પપ્પાનું નામ, જેને લઈને આજે સ્કૂલમાં અને બસમાં મારામારી થઈ છે. આજ સુધી જે નીકીએ કદી કોઈ સાથે બોલાચાલી કરી નથી એ નીકીએ આજે પપ્પાના નામને લીધે મારામારી કરી છે. નીકીએ પોતાની સાઈકલ પર સ્ટિકર લગાવેલું છે : ‘માય ડેડી સ્ટ્રૉંગેસ્ટ’ ! અને એ નામ આજે ખારી શીંગનાં ફોતરાં ઊડતાં હોય તેમ આખો દિવસ અહીંતહીં, જ્યાંત્યાં ઊડતું રહ્યું છે. નથી જવું ઘેર, નીકીને થયું.

પણ ઘેર ન જાય તો ક્યાં જાય ? અનુને ત્યાં જતી રહે ? અનુનાં મમ્મી તો પોતાને કેટલું વહાલ કરે છે ! એ મને નહીં રાખે પોતાને ઘેર ? પણ આન્ટી પૂછે કે કેમ ઘેર નથી જતી, તો પોતે શું જવાબ આપશે ? પોતે અનુની બહેન હોત તો કેવું સારું થાત ? તો આજે આ મારામારી પણ ન થઈ હોત. નીકીએ ઘર તરફ પગલું ઘસડ્યું. ઘર આવે જ નહીં તો ? પોતે ચાલ્યા જ કરે, ચાલ્યા જ કરે, સોસાયટી, રસ્તા, શહેર, બધું ઓળંગીને જંગલ, નદી, પર્વત પસાર કરીને ચાલતી જ રહે. જ્યાં કોઈ એને કહે નહીં કે ‘તારા પપ્પા…..’
‘આજે પેપરમાં પેલો ફોટો તારા પપ્પાનો છે ને ?’
‘કેવી વટ મારતી હતી મોટી ગાડીમાં બેસીને, પણ એના પપ્પા તો….’
‘મારી મમ્મીએ કહ્યું છે નીકી સાથે નહીં રમવાનું. એના પપ્પાતો…..’ નીકીએ કાન પર હાથ મૂકી દીધા. એવું બને કે ઘર પાસે પહોંચે ને ઘર જ ખોવાઈ જાય તો ? પણ ઘર કંઈ ખોવાતું હશે ? કેમ ન ખોવાય ? ઘણી વખત શાર્પનર અને પેન્સિલ નથી ખોવાઈ જતાં ? ક્યાં મળે છે પાછાં ? પછી મમ્મી નવાં અપાવે જ છે ને ? તે જ રીતે ઘર ખોવાઈ જાય તો પછી નવું ઘર મળેને ? તેમાં પપ્પા પણ નવા જ હોય ને ? પણ ના ભઈ, ઘર ખોવાઈ જાય એ ન ચાલે, ઘર ભેગી પાછી મમ્મી પણ ખોવાઈ જાય તો ? ના, હં…અં…, મમ્મી તો એ જ જોઈએ. એટલે ઘર ખોવાનો પ્લાન કૅન્સલ.

નીકી આગળ વધી. પણ…. મમ્મીને આ ખબર હશે ? સ્કૂલમાં બધાં કેવી વાતો કરતાં હતાં ? એ બધાંને તો કેટલાય દિવસથી ખબર હતી, પેપરમાં તો આજે ફોટો પણ આવી ગયો, તો મમ્મીને ખબર ન હોય એવું બને ? ખબર જ હોય. મમ્મીલોકોને તો બધી જ ખબર હોય. ભાતનો એક દાણો ઓછો ખાધો હોય તો પણ મમ્મીને ખબર પડી જાય છે. તો આટલી મોટી વાત મમ્મી ન જાણતી હોય એવું તો બને જ નહીં ને ? તો મમ્મી હવે શું કરશે ? નીકી ઘર પાસે આવીને ઊભી રહી. દરવાજે નેઈમ પ્લેટ લગાવેલી હતી. આ પ્લેટ લગાવી ત્યારે પૂરવ કેવું બોલેલો : ‘જાતે જ કાળા અક્ષરમાં પોતાનું નામ ચીતરી દીધું છે.’ મમ્મી એ વખતે કપડાથી નેઈમ પ્લેટ લૂછતી હતી, ગુસ્સે થઈ ગઈ : ‘પૂરવ, એ તારા પપ્પા છે.’
‘પપ્પા ? માય ફૂટ !’ પગ પછાડતો પૂરવ અંદર જતો રહેલો. આમ પણ પૂરવ પપ્પા સાથે વાત કરતો હોય એવું નીકીએ જોયું નથી. પોતે તો કેટલી મસ્તી કરે, ધમાલ કરે, પપ્પાની પીઠ પર ગોળ માટલું બનીને ગોઠવાઈ જાય, ચશ્માં સંતાડી દે, મોબાઈલ છુપાવી દે, પોતાની બધી જ ડિમાન્ડ પૂરી કરાવે. મમ્મી એ વખતે હસ્યાં કરે, ચૂપચાપ, કંઈ જ બોલે નહીં. અને પૂરવ તો જાણે બહેરોમૂંગો. એણે પપ્પા સાથે મસ્તી કરી હોય એવું યાદ નથી. પોતે તો એવું જ માનતી આવી છે કે મોટાભાઈ તો આવા જ હોય, મૂંગા, મીંઢા, વાતે વાતે મોઢું ચડાવનારા, ચતરા. તો પછી…. નીકીને અત્યારે વિચાર આવ્યો – પપ્પા ન હોય ત્યારે તો પૂરવ કેટલી મસ્તી કરે છે ! મમ્મીને ઊંચકીને ગોળ ગોળ ફેરવે, પોતાની પોની ખેંચીને છોડી નાખે, ચકલી, બિલાડી કહીને ચીડવે, ખૂબ હસે અને હસાવે. પણ પપ્પાની હાજરીમાં ? થીજી જાય, ફ્રીઝમાંથી બહાર કાઢેલા બટર જેવો. પપ્પા બહુ ટ્રાય કરે એની સાથે વાત કરવાની, પણ એ તો ‘હં’, ‘ઊં’, ‘ના’, ‘હા’, ‘અંહં’ સિવાય જવાબ જ ન આપે ને ! કેમ આવું ?

તે દિવસે દાદા-દાદી આવેલાં. પૂરવ દાદીને પગે લાગ્યો તો દાદી જેવું બોલ્યાં કે, ‘અસલ બાપ પર ગયો છે !’ તો પૂરવ કેવો અકળાઈ ગયેલો ? અને દાદાજી પણ ખિજાઈ ગયેલા : ‘તમને બોલવાનું કંઈ ભાન છે ? આવા ડાહ્યા દીકરાને એના બાપ સાથે’… પછી મને જોઈ એટલે કેમ એકદમ જ ચૂપ થઈ ગયેલાં બધાં. કેમ આવું ? ક્યાંક એવું તો નથી ને કે આ બધાં કંઈક એવું જાણે છે જેની પોતાને ખબર નથી. નીકીને થયું પોતાને આવો વિચાર તો ક’દી નથી આવ્યો.

એ દિવસે પૂરવ અચાનક જ હોસ્ટેલથી આવી ચડેલો. જમતી વખતે નીકી ટેબલ પર પપ્પા સાથે મસ્તી કરતી હતી. મમ્મી બે દિવસથી મૂંગી હતી. જમતાં જમતાં પૂરવને અંતરાસ ગયો. પપ્પાએ એને પાણીનો ગ્લાસ ધર્યો, પૂરવે ન લીધો. મમ્મીએ ઊભાં થઈને પૂરવનો વાંસો પંપાળ્યો ને પાણી પાયું. પપ્પાનો અવાજ ઊંચો થઈ ગયો હતો : ‘હજી છોકરાંને મારી વિરુદ્ધ ચડાવ.’
મમ્મી ધીરેથી બોલેલી : ‘જમતી વખતે અશાંતિ સારી નહીં.’ પપ્પાએ ટેબલ પર જોરથી હાથ પછાડેલો. નીકીને પહેલી વખત પપ્પાનો ડર લાગેલો. હાથમાંથી દાળ ભરેલી ચમચી છટકી જઈને ભીંત પર અથડાયેલી. મમ્મી ધીરા અવાજે બોલેલી : ‘અત્યાર લગી તો બધું સહી લીધું, પણ ચકલી પીંખતાં નીકી યાદ ન આવી ?’
‘ચૂ…પ…’ પપ્પાના આ અવાજે નીકીને થથરાવી દીધેલી. પણ મમ્મી તો ધીરા અવાજે બોલતી જ રહેલી : ‘મને ચૂપ કરશો, પણ ક્યાં લગી છુપાવી શકશો ? ક્યારેક તો…..’ મમ્મીનું વાક્ય પૂરું થાય તે પહેલાં તો પપ્પાની થાળી સીધી અરીસામાં ભટકાઈને નીચે પડી, અરીસો ટુકડાઓમાં વહેંચાઈ ગયો. નીકીને પપ્પા અરીસામાં દેખાયા ટુકડે ટુકડે. નીચે જમવાનું ઢોળાયેલું, એના પર પગ મૂકી પપ્પા પોતાના રૂમમાં જતા રહ્યા, ધડામ દઈને બારણું બંધ થઈ ગયું.

નીકી કમ્પાઉન્ડનો બંધ દરવાજો ખોલીને અંદર આવી. મમ્મી બારણાંમાં જ ઊભી હતી.
‘આવી ગઈ મારી દીકરી !’ કહેતી મમ્મીએ એને વહાલ કર્યું અને એની તૂટેલી બૅગ, ફાટેલી ટાઈ જોઈ પૂછ્યું : ‘અરે વાહ, આજે તો ઝાંસીની રાણી બની હતી કે શું ?’ નીકી બોલ્યા વિના જ ખુરશી પર બેસી ગઈ. મમ્મીએ નીકીને માથે હાથ ફેરવવા માંડ્યો. નીકીએ મમ્મીની કમરમાં બે હાથ ભરાવી એના પેટ પર માથું મૂકી દીધું. એને થયું એના મનમાં કંઈક જામી ગયું હતું એ ટીપે ટીપે ઓગળી રહ્યું છે. મમ્મી છે ત્યાં લગી પોતે વિચારવાની શી જરૂર છે ? અને હીરવા, આલોક, દીપા, રીમા ભલેને ગમે તે કહે. મારા પપ્પા તો કેટલા સારા છે. કેટલા બધા લોકો એમને મળવા આવે છે. પાછા જે મળવા આવે તે પોતાને વહાલ પણ કરે ! ને પૂછે : ‘તારું નામ શું છે ?’ પોતે જવાબ આપે તે પહેલાં તો પપ્પાને કહેશે : ‘અસલ તમારા જેવી જ લાગે છે !’ અને પપ્પા કેવું હસી પડે ! હસતા પપ્પા કંઈ એવા હોય ? પેપરમાં પે’લું લખ્યું છે એવા ? અને ધારો કે પપ્પા એવા હોય તો મમ્મી એમના પર ગુસ્સે ન થાય ? પોતે કે પૂરવ જૂઠું બોલે કે પરીક્ષામાં કૉપી કરે તો મમ્મી કેવી ખિજાય છે ? ‘જૂઠું નહીં બોલવાનું, ચોરી નહીં કરવાની. ભગવાન આપણને ક’દી માફ ન કરે.’ જો મમ્મી અમને આવું કહેતી હોય તો પપ્પાને રોકે નહીં ? રોકે જ. હં… એટલે બધાં જે માણસની વાત કરે છે એ મારા પપ્પા ન હોય, ન જ હોય. નીકી જરા હળવી થઈ, એના મોં પર સ્મિત આવ્યું.

એને હસતી જોઈને મમ્મી પણ હસી : ‘આજે ક્યા યુદ્ધના મેદાનમાં લડવા ગયા હતા ?’
નીકી કહે : ‘આજે તો સ્કૂલમાં અને બસમાં બધે જ લડાઈ થઈ, બોલ !’
‘કેમ ભાઈ, બધે લડવું પડ્યું ?’
નીકી પાછી વિચારમાં પડી ગઈ. આ મમ્મી તો હસ્યાં જ કરે છે. બધાંએ પેપર વાંચ્યું તો મમ્મીએ નહીં વાંચ્યું હોય ? નીકી ફરી વિચારતા વંટોળમાં ઘુમરાતી ઊંચે ચડવા લાગી. પણ મમ્મીએ હાથ લંબાવીને એને નીચે ઉતારી લીધી.
‘બોલ બેટા, શું થયું હતું બસમાં ને સ્કૂલમાં ?’ મમ્મીનો અવાજ જાણે ધ્રૂજતો હતો.
‘એ તો તું મારી સ્કૂલમાં ભણતી હોય ને તો ખબર પડે.’
મમ્મી કહે : ‘પણ મારે શું કરવા તારી સ્કૂલમાં ભણવું પડે ?’ નીકી સમજી ગઈ. મમ્મી વાત ઉડાડી દેવા માગે છે.
‘તારે ભણવાનું નથી, ખાલી ધારવાનું છે.’
‘સારું, ચાલ, ધારી લીધું, પણ ‘એ’માં કે ‘બી’માં ?’
નીકી અકળાઈ – ‘‘ઢ’માં બસ ? હવે વચ્ચે ન બોલીશ. હાં, તો તું સ્કૂલમાં ભણતી હોય, બધાં ટીચર તારાં વખાણ કરતાં હોય, તારે બહુ બધાં ફ્રેન્ડઝ હોય. અને એક દિવસ તું સ્કૂલ પહોંચે ને જુએ કે કોઈ તારી સાથે બોલતું નથી, બધાં તારી સામે તાકી તાકીને જુએ છે, બે ટીચર તને જોતાં જોતાં પાસ થાય છે, અરે, પાણીવાળાં માસી પણ તને ઈગ્નોર કરે છે, તો તને કેવું લાગે ?’
મમ્મી ગંભીર થઈ ગઈ. નીકી જરા વાર ચૂપ રહી. પછી ધીરે ધીરે બોલવાનું શરૂ કર્યું : ‘એટલું નહીં, પાછાં એવું પણ કહે કે તારા પપ્પા તો……’ નીકીનું વાક્ય અધૂરું રહી ગયું. ‘તો તને ગુસ્સો ન આવે ? તું બધાં સાથે લડે નહીં ? પાછા પ્રિન્સિપલસર એમની ચૅમ્બરમાં બોલાવીને કહે, મમ્મીને કહેજે, હમણાં થોડો સમય તને સ્કૂલ ન મોકલે. ડ્રાઈવર અંકલ કહે, હવે આ બસમાં નહીં આવતી. અને બોલ, બધાં આ સાંભળીને હી…હી….હી…. હસ્યાં કરે.’

નીકી શ્વાસ લેવા અટકી. મમ્મી એકદમ સ્ટૅચ્યૂ. હીરવા અને ચૈતાલીએ પોતાને જ્યારે વાત કરી કે પપ્પાનું નામ પેપરમાં કેમ આવ્યું છે ત્યારે પોતે પણ આવી જ થઈ ગઈ હતી ને ! શો-કેઈસમાં ગોઠવેલી ઢીંગલી જેવી. એ જ વખતે આલોક પણ કંઈક બોલેલો. નીકીને સંભળાયું ન હતું. પણ એ પપ્પા વિશે જ બોલેલો. નીકીને રડવું આવતું હતું. પણ રડી ન હતી. આવી જ બેસી રહેલી. ઉપરના દાંતથી નીચેનો હોઠ દાબી, મુઠ્ઠી ભીંસીને. મમ્મીએ એક વખત ચાડિયો બતાવેલો, ન હાલે, ન ચાલે. પોતે પણ બેન્ચ પર એવી જ ખોડાઈ ગયેલી. અને હવે મમ્મી પણ. નીકીએ જોયું, મમ્મીની મુઠ્ઠી એકદમ કડક બંધ છે, જાણે શ્વાસ લેવામાં તકલીફ થતી હોય તેમ મમ્મીનું ગળું ઊંચું જઈ રહ્યું છે, નાકમાંથી કોઈ અવાજ નીકળી રહ્યો છે, આંખો ઉપરનીચે થવા લાગી છે અને હવે નળ ખોલીએ અને સુસવાટા મારતા અવાજ સાથે પાણી નીકળે તેમ ગળામાંથી નીકળતા અવાજ સાથે મમ્મીની આંખોમાંથી પાણી પડવા લાગ્યું. મમ્મીએ ટેબલ પર માથું ઢાળી દીધું, એનો વાંસો સતત ઊંચોનીચો થવા લાગ્યો. નીકીને સમજાયું નહીં હવે શું કરવું ? એ મમ્મીની નજીક ગઈ, મમ્મીને માથે હાથ પસારવા લાગી. મમ્મીએ નીકીને ખભે માથું મૂકી દીધું. નીકી મમ્મી બની ગઈ, મમ્મી નીકી. નીકીએ ફાટેલાં યુનિફૉર્મથી મમ્મીનાં આંસુ લૂછ્યાં. મમ્મી નીકીને પકડીને બેસી રહી. પોતાના વતી આખી દુનિયા સાથે લડી આવેલી નીકીની પોતે ઓશીંગણ હોય, એમ તે બેઠી હતી. નીકી મમ્મીને માથે હાથ ફેરવતી રહી. થોડી વારે મમ્મીએ નીકીને નજીક ખેંચીને ચૂમી લીધી અને કહ્યું : ‘જા બેટા, યુનિફૉર્મ બદલીને હાથ-મોં ધોઈ આવ.’

નીકી પોતાના રૂમમાં આવી. સામેની ભીંતે શો-કેઈસમાં ગોઠવેલા ટેડી બેર, ટાઈગર, જીરાફ, હાથી, લટકતો વાંદરો, ઝૂલતો પોપટ, બધી જ ઢીંગલીઓ, જાણે એને ટીકી ટીકીને જોઈ રહ્યાં હતાં. અચાનક વાંદરાએ કૂદકો માર્યો, નીકીના માથામાં ટપલી મારી, જીભ કાઢી પોતાની જગ્યાએ પાછો લટકી ગયો. બધાં રમકડાંઓમાં જીવ આવ્યો, બધાં ધક્કામુક્કી કરવાં લાગ્યાં, બૂમો પાડવા લાગ્યાં, ‘નીકીના પપ્પા……’ શોરબકોરમાં પછીના શબ્દો ડૂબી જતા હતા. ધીમે ધીમે બધાં ટોળે વળ્યાં, એકમેકનો હાથ પકડીને, ગોળ વર્તુળ બનાવી ટોળાએ નીકીને ઘેરી લીધી, ‘ઈત્તે ઈત્તે પાણી, ગોળ ગોળ ધાણી; ઈત્તે ઈત્તે પાણી. ગોળ ગોળ ધાણી’ કરતું વર્તુળ નજીક ને નજીક આવતું હતું. નીકી બહાર નીકળવા મથતી હતી, પણ નીકળાતું ન હતું. નીકીને ગૂંગળામણ થવા લાગી. એ નીચે બેસી પડી. અચાનક બધાં મોઢાં બદલાઈ ગયાં. આલોક, હિરવા, રીમા, હેમા આંટી, પ્રિન્સિપલસર, ડ્રાઈવર અંકલ, ટીચર – બધાં ગોળ ગોળ ફરતાં હતાં. પપ્પા નીચે પડેલા હતા, એમની નીચે દબાતી જતી કોઈની કોમળ ચીસ સંભળાતી હતી. નીકી પરસેવે રેબઝેબ થઈ ગઈ. એક વખત પરીક્ષામાં એવો દાખલો પુછાયેલો જે ટીચરે ભણાવ્યો ન હતો. ત્યારે આવું જ થયેલું, ન જવાબ ખબર હતો, ન દાખલો ગણવાની રીત. પછી તો ટીચરે દાખલો સમજાવેલો. આ વખતે કોને પૂછે ?
‘ની….કી….’ મમ્મીની બૂમ સંભળાઈ. નીકી જલ્દી જલ્દી હાથમોં ધોઈને બહાર આવી. ટીચરે દાખલો સમજાવતાં કહેલી વાત યાદ આવી, ‘ક્યારેક રકમ ખોટી હોય તો દાખલાનો જવાબ મળતો નથી. એવા દાખલા પર ચોકડી મારી દેવાની.’

નીકી નીચે આવી તો મમ્મી રૂમની વચોવચ ઊભી હતી. એની એક તરફ પપ્પાના રૂમનું બંધ બારણું હતું, જ્યાં અંધકાર કેદ હતો. બીજી તરફ અજવાળાના ધોધ નીચે નહાતી હોય એવી નીકી ઊભી હતી. મમ્મીએ ઘડીક બંધ બારણાં તરફ, ઘડીક નીકી સામે જોયું. પછી ધીરે ધીરે પોતાની ખુરશી પર આવીને બેઠી. નીકીના મનમાં તે દિવસવાળી ઘટના ઝબકી ઊઠી. એ વખતે નીકી રિક્ષામાં સ્કૂલ જતી, એક વખત પાછાં આવતી વેળા રિક્ષાવાળાએ નીકીને આગળ, પોતાના બે પગ વચ્ચે બેસાડેલી. ઘેર પહોંચ્યાં ત્યારે પપ્પા દરવાજે જ ઊભેલા, સાંજે ભાગ્યે જ ઘેર રહેતા પપ્પાને જોઈને નીકી દોડેલી. પણ પપ્પાએ તો જાણે એને જોઈ જ ન હતી. એ તો રિક્ષા પાસે ગયા, ડ્રાઈવરને ખેંચીને બહાર કાઢ્યો અને એક લાફો માર્યો કે પેલો નીચે ગબડી પડ્યો. પછી તો ત્રણ-ચાર લાત મારી. પોતે તો એવી ગભરાઈ ગયેલી કે ‘મમ્મી’ને માંડ બૂમ પાડી શકેલી. મમ્મી પપ્પાનો હાથ પકડીને અંદર લઈ ગયેલી ત્યારે પણ પપ્પા બૂમો પાડતા હતા : ‘હરામખોર મારી દીકરીને ખોળામાં બેસાડે છે.’ મમ્મી ચૂપચાપ ઊભી રહી, પછી જતાં જતાં બોલતી ગઈ, ‘માતાપિતાનાં કર્મોની સજા સંતાનોએ ભોગવવી પડતી હોય છે.’ નીકીને મમ્મીની વાત તો ન સમજાઈ, પણ પપ્પા માટે પ્રાઉડ ફીલ થયેલું. એ પપ્પા આવા ?

નીકીને મમ્મીની કહેલી વાર્તા યાદ આવી. પોપટને ગળે બાંધેલો દોરો છોડી નાખો તો એ રાક્ષસ બની જાય. નક્કી પપ્પા પણ ઘરની બહાર જાય ત્યારે દોરો છોડી નાખે છે. નથી જોઈતા આવા પપ્પા. એ પોતાના રૂમ તરફ દોડી, બે-ત્રણ પગથિયાં ચડીને પાછા વળીને જોયું. મમ્મીને લાગ્યું : નીકી એકદમ જ મોટી થઈ ગઈ છે. નીકી નીચે આવી ત્યારે એના હાથમાં કલરબૉક્સ હતો. એણે કાળા કલરમાં બ્રશ બોળી બંધ બારણાં પર મોટી ચોકડી મારી, આ બાજુના આગળિયા પર તાળું મારી દીધું. બૅગમાંથી બધી નોટ, બુક્સ બહાર કાઢ્યાં. જ્યાં જ્યાં એ નામ હતું ત્યાં કાળો રંગ લગાડી નામ ઢાંકી દીધું. સ્કૂલના આઈ કાર્ડ અને ડાયરીમાંથી પણ નામ ભૂંસી નાખ્યું.

નીકીએ જોયું, મમ્મી ખુરશી પર જ બેઠી છે. એ મમ્મી પાસે ગઈ. મમ્મીનો હાથ પકડીને ઊભી કરી. નીકી અને મમ્મીનો પડછાયો બંધ બારણાંને ઢાંકી દેતો હતો. નીકી બંધ બારણાં તરફ પીઠ કરીને મમ્મી સાથે ઉપર ચડી ગઈ

Love,

Smit

Just Stay - Nice Story

Just Stay A nurse took the tired, anxious serviceman to the bedside.   "Your son is here," she said to the old man.  She had to repeat the words several times before the patient's eyes opened. Heavily sedated because of the pain of his heart attack, he dimly saw the young uniformed Marine standing outside the oxygen tent. He reached out his hand. The Marine wrapped his toughened fingers around the old man's limp ones, squeezing a message of love and encouragement. The nurse brought a chair so that the Marine could sit beside the bed. All through the night the young Marine sat there in the poorly lighted ward, holding the old man's hand and offering him words of love and strength.  Occasionally, the nurse suggested that the Marine move away and rest awhile.  He refused. Whenever the nurse came into the ward, the Marine was oblivious of her and of the night noises of the hospital - the clanking of the oxygen tank, the laughter of the night staff members exchanging greetings, the cries and moans of the other patients. Now and then she heard him say a few gentle words. The dying man said nothing, only held tightly to his son all through the night. Along towards dawn, the old man died. The Marine released the now lifeless hand he had been holding and went to tell the nurse. While she did what she had to do, he waited. Finally, she returned. She started to offer words of sympathy, but the Marine interrupted her. "Who was that man?" he asked. The nurse was startled, "He was your father," she answered.  "No, he wasn't," the Marine replied. "I never saw him before in my life." "Then why didn't you say something when I took you to him?" "I knew right away there had been a mistake, but I also knew he needed his son, and his   son just wasn't here.  When I realized that he was too sick to tell whether or not I was his son, knowing how much he needed me, I stayed."        I came here tonight to      find a Mr. William Grey.      His Son was Killed in Iraq      today, and I was sent to      inform him. What was this      Gentleman's Name?        The Nurse with Tears in      Her Eyes Answered,      Mr. William Grey............. The next time someone needs you ... just be there. Stay  **************  WE ARE NOT HUMAN BEINGS GOING THROUGH A  TEMPORARY SPIRITUAL EXPERIENCE. WE ARE SPIRITUAL BEINGS GOING THROUGH A TEMPORARY HUMAN EXPERIENCE. PLEASE PASS THIS ON AND GOD BLESS YOU! THIS IS WHAT WE ARE PUT ON THIS EARTH TO DO ANYWAY.  RIGHT ?  HAVE A GREAT DAY AND BLESS SOMEONE ELSE IN SOME LITTLE WAY TODAY!

Love,
Smit

Shame Media : Aarushi Case

FRIDAY, JULY 11, 2008

AARUSHI...

16th may 2008, 10:00 am.
on all leading channels.
"ji haan hum aapko live dikha rahe hai noida me kis tarah 1 ghar me raat ko ek 14 saal ki masum ladki ka khoon ho chucka hai aur naukar farrar hai. Is khabar par hamari nazar bani rahegi hum lout te hai 1 chote se break ke baad"
Ya Aarushi talwaar was killed on 15th may and all news channels had blamed talvaar's servent hemraaj for this murder. After 2 days they get body of hemraj from terrace of talvaar's house. 

After few days Noida police come with all inspection and tell that Mr. talvaar is killer of Aarushi and hemraj. now this is really sudden for all over india. How can father kill his own child? They blame that his father has relation with someother lady and aarushi knows that so he killed her. WHAT THE F***? After this Aarushi's mother nupur talwaar was on all leading news channels that they were happy family.

After all this controvercy case was hand over to C.B.I. Now before C.B.I. solve this case. our great(!!!) news channel solved case. and this time they question on aarushi's character.One news channel get sms done on last night by Aarushi and showed that on national tv. now plz that is enough u cant have rights to show any one's personal msgs on national tv.

Even after this news channel has said lot lot lot bad and worst things about her and her family.
Hats off to talwaars.
Aarushi may ur soul rest in peace.

God bless u whereever you are.

Today is 7th January 2011 After approx 2 and half years of Aarushi murder case, CBI has given closure report for this course by saying that they are not having enough evidence. The above blog i wrote on 11th July 2008. Feeling that now as case moved to CBI. They will find something real. But nothing has happen. They have done same crap and we are still at same place. 

I just watched debate on one news channel related to that case, where managing editors of 2 giant news channel, IBN 7 and AajTak are saying that whatever they had done at that time is correct. Now is it correct to show her sms or scraps of orkut on National News Channel. What effect that gives to other people? 

All leading news channels have came with their own theory to solve that case since then. One news channel said, She had affair with their domestic servant so her father killed both. Other news channel said, Her father having affair with other woman, and aarushi come to know that so he killed her. One other news channel said, other domastic servant try to rape on aarushi and Hemant come to save her so that servant kill both of them.

Now whatever story any news channel had run. but they all play with character of aarushi.. They said all nonsense thing about that girl on national channel. and we all watched it.

If media is bad, Our police and CBI are worst. They all come up with their own theory. They done trials of murder and try to see how it happens and our great media showed that live. They arrest servant, then aarushi's father and then close report, saying they are not having specific evidence. but they think aarushi's father is murderer.

I don't know who killed aarushi. but I certainly know that we people, we all, had killed humanity. 

Feeling shamed.

Love,

Smit