ભૂંસી નાખ્યું એક નામ…. – મીનલ દવે

સ્કૂલબસ ઊભી રહી, એક ખભે વૉટરબૅગ, બીજે ખભે તૂટેલા પટ્ટાવાળી સ્કૂલબૅગ એક હાથમાં લટકતી ટાઈ, બીજા હાથમાં ફાટેલું આઈ-કાર્ડ લઈને નીકી માંડ નીચે ઊતરી. બસ ઊપડી ગઈ. રોજ તો ઊપડતી બસમાંથી ‘નીકી બાય’…. ‘આવજે નીકી’, ‘નીકી ટાટા’ના અવાજો ગાજતા હોય. આખી સોસાયટીને ખબર પડી જાય : નીકી આવી ગઈ. પરંતુ આજે ન તો બસમાંથી કોઈ અવાજ આવ્યો, ન નીકીએ હાથ હલાવ્યો. જાણે કોઈએ ‘સાયલન્સ પ્લીઝ’નું બોર્ડ ન બતાવ્યું હોય તેમ જરા પણ અવાજ કર્યા વિના બારીમાંથી બહાર ડોકાતાં માથાંઓને લઈને બસ ચાલી ગઈ.

નીકી ત્યાં જ ઊભી રહી ગઈ, બસ જે તરફ ગઈ હતી એ તરફ જોયા કરતી. કદાચ બસ પાછી આવે, આવીને નીકી પાસે ઊભી રહે અને બારીમાંથી ડોકાતાં માથાં ખિલખિલાટ હસતાં હસતાં બૂમો પાડે : ‘નીકી, એપ્રિલફૂલ ! નીકી એપ્રિલફૂલ !’ પોતે બસમાં ચડી જાય, ખડખડાટ હસી પડે અને આખી બસમાં ચારેબાજુ રંગબેરંગી ફુગ્ગાઓ ઊડવા માંડે, બધાં દોડી દોડીને ફુગ્ગાઓ ફોડવા માંડે અને ધમાલમસ્તી, ધમાચકડી મચી જાય બસમાં ! પણ બસ તો પાછી ન વળી. નીકીએ વાંકા વળીને બસ આવે છે કે કેમ તે જોયા કર્યું.
‘એય કાબર, કેમ અહીં ઊભી છે ? ઘરે નથી જવું ?’ હેમા આન્ટી સ્કૂટર ઊભું રાખીને પૂછતાં હતાં. નીકીએ જરા હસી, નીચે મૂકેલી સ્કૂલબૅગ ઊંચકીને ધીરે ધીરે ચાલવા માંડ્યું. હેમા આન્ટીનો ઊંડો શ્વાસ અને ‘બિચારી છોકરી ! બાપના પાપની સજા…..’ જેવો ગણગણાટ નીકીની પીઠમાં ચોંટી ગયા, દિવાળી પર હાથમાં સળગતો ફટાકડો ચોંટી ગયો હતો તેમ જ.

નીકીએ ગણી ગણીને પગલાં ભરવા માંડ્યાં. સાત પગલાં પૂરાં થાય કે અનુનું ઘર. પછી તરત જ સ્ટ્રીટ લાઈટનો થાંભલો, એ પછી મલયનું ઘર, પછી રસ્તો, રસ્તો ક્રોસ કરો કે તરત જ પોતાનું ઘર. નીકી અટકી ગઈ, પોતાનું ઘર ? પોતાના ઘરની બહાર તો નેઈમ પ્લેટ પર પપ્પાનું નામ લખ્યું છે, સોનેરી નેઈમ પ્લેટ પર કાળા અક્ષરથી. એ પપ્પાનું નામ જેમને થોડા દિવસોથી પોતે મળી જ નથી. એ પપ્પાનું નામ, જેને લઈને આજે સ્કૂલમાં અને બસમાં મારામારી થઈ છે. આજ સુધી જે નીકીએ કદી કોઈ સાથે બોલાચાલી કરી નથી એ નીકીએ આજે પપ્પાના નામને લીધે મારામારી કરી છે. નીકીએ પોતાની સાઈકલ પર સ્ટિકર લગાવેલું છે : ‘માય ડેડી સ્ટ્રૉંગેસ્ટ’ ! અને એ નામ આજે ખારી શીંગનાં ફોતરાં ઊડતાં હોય તેમ આખો દિવસ અહીંતહીં, જ્યાંત્યાં ઊડતું રહ્યું છે. નથી જવું ઘેર, નીકીને થયું.

પણ ઘેર ન જાય તો ક્યાં જાય ? અનુને ત્યાં જતી રહે ? અનુનાં મમ્મી તો પોતાને કેટલું વહાલ કરે છે ! એ મને નહીં રાખે પોતાને ઘેર ? પણ આન્ટી પૂછે કે કેમ ઘેર નથી જતી, તો પોતે શું જવાબ આપશે ? પોતે અનુની બહેન હોત તો કેવું સારું થાત ? તો આજે આ મારામારી પણ ન થઈ હોત. નીકીએ ઘર તરફ પગલું ઘસડ્યું. ઘર આવે જ નહીં તો ? પોતે ચાલ્યા જ કરે, ચાલ્યા જ કરે, સોસાયટી, રસ્તા, શહેર, બધું ઓળંગીને જંગલ, નદી, પર્વત પસાર કરીને ચાલતી જ રહે. જ્યાં કોઈ એને કહે નહીં કે ‘તારા પપ્પા…..’
‘આજે પેપરમાં પેલો ફોટો તારા પપ્પાનો છે ને ?’
‘કેવી વટ મારતી હતી મોટી ગાડીમાં બેસીને, પણ એના પપ્પા તો….’
‘મારી મમ્મીએ કહ્યું છે નીકી સાથે નહીં રમવાનું. એના પપ્પાતો…..’ નીકીએ કાન પર હાથ મૂકી દીધા. એવું બને કે ઘર પાસે પહોંચે ને ઘર જ ખોવાઈ જાય તો ? પણ ઘર કંઈ ખોવાતું હશે ? કેમ ન ખોવાય ? ઘણી વખત શાર્પનર અને પેન્સિલ નથી ખોવાઈ જતાં ? ક્યાં મળે છે પાછાં ? પછી મમ્મી નવાં અપાવે જ છે ને ? તે જ રીતે ઘર ખોવાઈ જાય તો પછી નવું ઘર મળેને ? તેમાં પપ્પા પણ નવા જ હોય ને ? પણ ના ભઈ, ઘર ખોવાઈ જાય એ ન ચાલે, ઘર ભેગી પાછી મમ્મી પણ ખોવાઈ જાય તો ? ના, હં…અં…, મમ્મી તો એ જ જોઈએ. એટલે ઘર ખોવાનો પ્લાન કૅન્સલ.

નીકી આગળ વધી. પણ…. મમ્મીને આ ખબર હશે ? સ્કૂલમાં બધાં કેવી વાતો કરતાં હતાં ? એ બધાંને તો કેટલાય દિવસથી ખબર હતી, પેપરમાં તો આજે ફોટો પણ આવી ગયો, તો મમ્મીને ખબર ન હોય એવું બને ? ખબર જ હોય. મમ્મીલોકોને તો બધી જ ખબર હોય. ભાતનો એક દાણો ઓછો ખાધો હોય તો પણ મમ્મીને ખબર પડી જાય છે. તો આટલી મોટી વાત મમ્મી ન જાણતી હોય એવું તો બને જ નહીં ને ? તો મમ્મી હવે શું કરશે ? નીકી ઘર પાસે આવીને ઊભી રહી. દરવાજે નેઈમ પ્લેટ લગાવેલી હતી. આ પ્લેટ લગાવી ત્યારે પૂરવ કેવું બોલેલો : ‘જાતે જ કાળા અક્ષરમાં પોતાનું નામ ચીતરી દીધું છે.’ મમ્મી એ વખતે કપડાથી નેઈમ પ્લેટ લૂછતી હતી, ગુસ્સે થઈ ગઈ : ‘પૂરવ, એ તારા પપ્પા છે.’
‘પપ્પા ? માય ફૂટ !’ પગ પછાડતો પૂરવ અંદર જતો રહેલો. આમ પણ પૂરવ પપ્પા સાથે વાત કરતો હોય એવું નીકીએ જોયું નથી. પોતે તો કેટલી મસ્તી કરે, ધમાલ કરે, પપ્પાની પીઠ પર ગોળ માટલું બનીને ગોઠવાઈ જાય, ચશ્માં સંતાડી દે, મોબાઈલ છુપાવી દે, પોતાની બધી જ ડિમાન્ડ પૂરી કરાવે. મમ્મી એ વખતે હસ્યાં કરે, ચૂપચાપ, કંઈ જ બોલે નહીં. અને પૂરવ તો જાણે બહેરોમૂંગો. એણે પપ્પા સાથે મસ્તી કરી હોય એવું યાદ નથી. પોતે તો એવું જ માનતી આવી છે કે મોટાભાઈ તો આવા જ હોય, મૂંગા, મીંઢા, વાતે વાતે મોઢું ચડાવનારા, ચતરા. તો પછી…. નીકીને અત્યારે વિચાર આવ્યો – પપ્પા ન હોય ત્યારે તો પૂરવ કેટલી મસ્તી કરે છે ! મમ્મીને ઊંચકીને ગોળ ગોળ ફેરવે, પોતાની પોની ખેંચીને છોડી નાખે, ચકલી, બિલાડી કહીને ચીડવે, ખૂબ હસે અને હસાવે. પણ પપ્પાની હાજરીમાં ? થીજી જાય, ફ્રીઝમાંથી બહાર કાઢેલા બટર જેવો. પપ્પા બહુ ટ્રાય કરે એની સાથે વાત કરવાની, પણ એ તો ‘હં’, ‘ઊં’, ‘ના’, ‘હા’, ‘અંહં’ સિવાય જવાબ જ ન આપે ને ! કેમ આવું ?

તે દિવસે દાદા-દાદી આવેલાં. પૂરવ દાદીને પગે લાગ્યો તો દાદી જેવું બોલ્યાં કે, ‘અસલ બાપ પર ગયો છે !’ તો પૂરવ કેવો અકળાઈ ગયેલો ? અને દાદાજી પણ ખિજાઈ ગયેલા : ‘તમને બોલવાનું કંઈ ભાન છે ? આવા ડાહ્યા દીકરાને એના બાપ સાથે’… પછી મને જોઈ એટલે કેમ એકદમ જ ચૂપ થઈ ગયેલાં બધાં. કેમ આવું ? ક્યાંક એવું તો નથી ને કે આ બધાં કંઈક એવું જાણે છે જેની પોતાને ખબર નથી. નીકીને થયું પોતાને આવો વિચાર તો ક’દી નથી આવ્યો.

એ દિવસે પૂરવ અચાનક જ હોસ્ટેલથી આવી ચડેલો. જમતી વખતે નીકી ટેબલ પર પપ્પા સાથે મસ્તી કરતી હતી. મમ્મી બે દિવસથી મૂંગી હતી. જમતાં જમતાં પૂરવને અંતરાસ ગયો. પપ્પાએ એને પાણીનો ગ્લાસ ધર્યો, પૂરવે ન લીધો. મમ્મીએ ઊભાં થઈને પૂરવનો વાંસો પંપાળ્યો ને પાણી પાયું. પપ્પાનો અવાજ ઊંચો થઈ ગયો હતો : ‘હજી છોકરાંને મારી વિરુદ્ધ ચડાવ.’
મમ્મી ધીરેથી બોલેલી : ‘જમતી વખતે અશાંતિ સારી નહીં.’ પપ્પાએ ટેબલ પર જોરથી હાથ પછાડેલો. નીકીને પહેલી વખત પપ્પાનો ડર લાગેલો. હાથમાંથી દાળ ભરેલી ચમચી છટકી જઈને ભીંત પર અથડાયેલી. મમ્મી ધીરા અવાજે બોલેલી : ‘અત્યાર લગી તો બધું સહી લીધું, પણ ચકલી પીંખતાં નીકી યાદ ન આવી ?’
‘ચૂ…પ…’ પપ્પાના આ અવાજે નીકીને થથરાવી દીધેલી. પણ મમ્મી તો ધીરા અવાજે બોલતી જ રહેલી : ‘મને ચૂપ કરશો, પણ ક્યાં લગી છુપાવી શકશો ? ક્યારેક તો…..’ મમ્મીનું વાક્ય પૂરું થાય તે પહેલાં તો પપ્પાની થાળી સીધી અરીસામાં ભટકાઈને નીચે પડી, અરીસો ટુકડાઓમાં વહેંચાઈ ગયો. નીકીને પપ્પા અરીસામાં દેખાયા ટુકડે ટુકડે. નીચે જમવાનું ઢોળાયેલું, એના પર પગ મૂકી પપ્પા પોતાના રૂમમાં જતા રહ્યા, ધડામ દઈને બારણું બંધ થઈ ગયું.

નીકી કમ્પાઉન્ડનો બંધ દરવાજો ખોલીને અંદર આવી. મમ્મી બારણાંમાં જ ઊભી હતી.
‘આવી ગઈ મારી દીકરી !’ કહેતી મમ્મીએ એને વહાલ કર્યું અને એની તૂટેલી બૅગ, ફાટેલી ટાઈ જોઈ પૂછ્યું : ‘અરે વાહ, આજે તો ઝાંસીની રાણી બની હતી કે શું ?’ નીકી બોલ્યા વિના જ ખુરશી પર બેસી ગઈ. મમ્મીએ નીકીને માથે હાથ ફેરવવા માંડ્યો. નીકીએ મમ્મીની કમરમાં બે હાથ ભરાવી એના પેટ પર માથું મૂકી દીધું. એને થયું એના મનમાં કંઈક જામી ગયું હતું એ ટીપે ટીપે ઓગળી રહ્યું છે. મમ્મી છે ત્યાં લગી પોતે વિચારવાની શી જરૂર છે ? અને હીરવા, આલોક, દીપા, રીમા ભલેને ગમે તે કહે. મારા પપ્પા તો કેટલા સારા છે. કેટલા બધા લોકો એમને મળવા આવે છે. પાછા જે મળવા આવે તે પોતાને વહાલ પણ કરે ! ને પૂછે : ‘તારું નામ શું છે ?’ પોતે જવાબ આપે તે પહેલાં તો પપ્પાને કહેશે : ‘અસલ તમારા જેવી જ લાગે છે !’ અને પપ્પા કેવું હસી પડે ! હસતા પપ્પા કંઈ એવા હોય ? પેપરમાં પે’લું લખ્યું છે એવા ? અને ધારો કે પપ્પા એવા હોય તો મમ્મી એમના પર ગુસ્સે ન થાય ? પોતે કે પૂરવ જૂઠું બોલે કે પરીક્ષામાં કૉપી કરે તો મમ્મી કેવી ખિજાય છે ? ‘જૂઠું નહીં બોલવાનું, ચોરી નહીં કરવાની. ભગવાન આપણને ક’દી માફ ન કરે.’ જો મમ્મી અમને આવું કહેતી હોય તો પપ્પાને રોકે નહીં ? રોકે જ. હં… એટલે બધાં જે માણસની વાત કરે છે એ મારા પપ્પા ન હોય, ન જ હોય. નીકી જરા હળવી થઈ, એના મોં પર સ્મિત આવ્યું.

એને હસતી જોઈને મમ્મી પણ હસી : ‘આજે ક્યા યુદ્ધના મેદાનમાં લડવા ગયા હતા ?’
નીકી કહે : ‘આજે તો સ્કૂલમાં અને બસમાં બધે જ લડાઈ થઈ, બોલ !’
‘કેમ ભાઈ, બધે લડવું પડ્યું ?’
નીકી પાછી વિચારમાં પડી ગઈ. આ મમ્મી તો હસ્યાં જ કરે છે. બધાંએ પેપર વાંચ્યું તો મમ્મીએ નહીં વાંચ્યું હોય ? નીકી ફરી વિચારતા વંટોળમાં ઘુમરાતી ઊંચે ચડવા લાગી. પણ મમ્મીએ હાથ લંબાવીને એને નીચે ઉતારી લીધી.
‘બોલ બેટા, શું થયું હતું બસમાં ને સ્કૂલમાં ?’ મમ્મીનો અવાજ જાણે ધ્રૂજતો હતો.
‘એ તો તું મારી સ્કૂલમાં ભણતી હોય ને તો ખબર પડે.’
મમ્મી કહે : ‘પણ મારે શું કરવા તારી સ્કૂલમાં ભણવું પડે ?’ નીકી સમજી ગઈ. મમ્મી વાત ઉડાડી દેવા માગે છે.
‘તારે ભણવાનું નથી, ખાલી ધારવાનું છે.’
‘સારું, ચાલ, ધારી લીધું, પણ ‘એ’માં કે ‘બી’માં ?’
નીકી અકળાઈ – ‘‘ઢ’માં બસ ? હવે વચ્ચે ન બોલીશ. હાં, તો તું સ્કૂલમાં ભણતી હોય, બધાં ટીચર તારાં વખાણ કરતાં હોય, તારે બહુ બધાં ફ્રેન્ડઝ હોય. અને એક દિવસ તું સ્કૂલ પહોંચે ને જુએ કે કોઈ તારી સાથે બોલતું નથી, બધાં તારી સામે તાકી તાકીને જુએ છે, બે ટીચર તને જોતાં જોતાં પાસ થાય છે, અરે, પાણીવાળાં માસી પણ તને ઈગ્નોર કરે છે, તો તને કેવું લાગે ?’
મમ્મી ગંભીર થઈ ગઈ. નીકી જરા વાર ચૂપ રહી. પછી ધીરે ધીરે બોલવાનું શરૂ કર્યું : ‘એટલું નહીં, પાછાં એવું પણ કહે કે તારા પપ્પા તો……’ નીકીનું વાક્ય અધૂરું રહી ગયું. ‘તો તને ગુસ્સો ન આવે ? તું બધાં સાથે લડે નહીં ? પાછા પ્રિન્સિપલસર એમની ચૅમ્બરમાં બોલાવીને કહે, મમ્મીને કહેજે, હમણાં થોડો સમય તને સ્કૂલ ન મોકલે. ડ્રાઈવર અંકલ કહે, હવે આ બસમાં નહીં આવતી. અને બોલ, બધાં આ સાંભળીને હી…હી….હી…. હસ્યાં કરે.’

નીકી શ્વાસ લેવા અટકી. મમ્મી એકદમ સ્ટૅચ્યૂ. હીરવા અને ચૈતાલીએ પોતાને જ્યારે વાત કરી કે પપ્પાનું નામ પેપરમાં કેમ આવ્યું છે ત્યારે પોતે પણ આવી જ થઈ ગઈ હતી ને ! શો-કેઈસમાં ગોઠવેલી ઢીંગલી જેવી. એ જ વખતે આલોક પણ કંઈક બોલેલો. નીકીને સંભળાયું ન હતું. પણ એ પપ્પા વિશે જ બોલેલો. નીકીને રડવું આવતું હતું. પણ રડી ન હતી. આવી જ બેસી રહેલી. ઉપરના દાંતથી નીચેનો હોઠ દાબી, મુઠ્ઠી ભીંસીને. મમ્મીએ એક વખત ચાડિયો બતાવેલો, ન હાલે, ન ચાલે. પોતે પણ બેન્ચ પર એવી જ ખોડાઈ ગયેલી. અને હવે મમ્મી પણ. નીકીએ જોયું, મમ્મીની મુઠ્ઠી એકદમ કડક બંધ છે, જાણે શ્વાસ લેવામાં તકલીફ થતી હોય તેમ મમ્મીનું ગળું ઊંચું જઈ રહ્યું છે, નાકમાંથી કોઈ અવાજ નીકળી રહ્યો છે, આંખો ઉપરનીચે થવા લાગી છે અને હવે નળ ખોલીએ અને સુસવાટા મારતા અવાજ સાથે પાણી નીકળે તેમ ગળામાંથી નીકળતા અવાજ સાથે મમ્મીની આંખોમાંથી પાણી પડવા લાગ્યું. મમ્મીએ ટેબલ પર માથું ઢાળી દીધું, એનો વાંસો સતત ઊંચોનીચો થવા લાગ્યો. નીકીને સમજાયું નહીં હવે શું કરવું ? એ મમ્મીની નજીક ગઈ, મમ્મીને માથે હાથ પસારવા લાગી. મમ્મીએ નીકીને ખભે માથું મૂકી દીધું. નીકી મમ્મી બની ગઈ, મમ્મી નીકી. નીકીએ ફાટેલાં યુનિફૉર્મથી મમ્મીનાં આંસુ લૂછ્યાં. મમ્મી નીકીને પકડીને બેસી રહી. પોતાના વતી આખી દુનિયા સાથે લડી આવેલી નીકીની પોતે ઓશીંગણ હોય, એમ તે બેઠી હતી. નીકી મમ્મીને માથે હાથ ફેરવતી રહી. થોડી વારે મમ્મીએ નીકીને નજીક ખેંચીને ચૂમી લીધી અને કહ્યું : ‘જા બેટા, યુનિફૉર્મ બદલીને હાથ-મોં ધોઈ આવ.’

નીકી પોતાના રૂમમાં આવી. સામેની ભીંતે શો-કેઈસમાં ગોઠવેલા ટેડી બેર, ટાઈગર, જીરાફ, હાથી, લટકતો વાંદરો, ઝૂલતો પોપટ, બધી જ ઢીંગલીઓ, જાણે એને ટીકી ટીકીને જોઈ રહ્યાં હતાં. અચાનક વાંદરાએ કૂદકો માર્યો, નીકીના માથામાં ટપલી મારી, જીભ કાઢી પોતાની જગ્યાએ પાછો લટકી ગયો. બધાં રમકડાંઓમાં જીવ આવ્યો, બધાં ધક્કામુક્કી કરવાં લાગ્યાં, બૂમો પાડવા લાગ્યાં, ‘નીકીના પપ્પા……’ શોરબકોરમાં પછીના શબ્દો ડૂબી જતા હતા. ધીમે ધીમે બધાં ટોળે વળ્યાં, એકમેકનો હાથ પકડીને, ગોળ વર્તુળ બનાવી ટોળાએ નીકીને ઘેરી લીધી, ‘ઈત્તે ઈત્તે પાણી, ગોળ ગોળ ધાણી; ઈત્તે ઈત્તે પાણી. ગોળ ગોળ ધાણી’ કરતું વર્તુળ નજીક ને નજીક આવતું હતું. નીકી બહાર નીકળવા મથતી હતી, પણ નીકળાતું ન હતું. નીકીને ગૂંગળામણ થવા લાગી. એ નીચે બેસી પડી. અચાનક બધાં મોઢાં બદલાઈ ગયાં. આલોક, હિરવા, રીમા, હેમા આંટી, પ્રિન્સિપલસર, ડ્રાઈવર અંકલ, ટીચર – બધાં ગોળ ગોળ ફરતાં હતાં. પપ્પા નીચે પડેલા હતા, એમની નીચે દબાતી જતી કોઈની કોમળ ચીસ સંભળાતી હતી. નીકી પરસેવે રેબઝેબ થઈ ગઈ. એક વખત પરીક્ષામાં એવો દાખલો પુછાયેલો જે ટીચરે ભણાવ્યો ન હતો. ત્યારે આવું જ થયેલું, ન જવાબ ખબર હતો, ન દાખલો ગણવાની રીત. પછી તો ટીચરે દાખલો સમજાવેલો. આ વખતે કોને પૂછે ?
‘ની….કી….’ મમ્મીની બૂમ સંભળાઈ. નીકી જલ્દી જલ્દી હાથમોં ધોઈને બહાર આવી. ટીચરે દાખલો સમજાવતાં કહેલી વાત યાદ આવી, ‘ક્યારેક રકમ ખોટી હોય તો દાખલાનો જવાબ મળતો નથી. એવા દાખલા પર ચોકડી મારી દેવાની.’

નીકી નીચે આવી તો મમ્મી રૂમની વચોવચ ઊભી હતી. એની એક તરફ પપ્પાના રૂમનું બંધ બારણું હતું, જ્યાં અંધકાર કેદ હતો. બીજી તરફ અજવાળાના ધોધ નીચે નહાતી હોય એવી નીકી ઊભી હતી. મમ્મીએ ઘડીક બંધ બારણાં તરફ, ઘડીક નીકી સામે જોયું. પછી ધીરે ધીરે પોતાની ખુરશી પર આવીને બેઠી. નીકીના મનમાં તે દિવસવાળી ઘટના ઝબકી ઊઠી. એ વખતે નીકી રિક્ષામાં સ્કૂલ જતી, એક વખત પાછાં આવતી વેળા રિક્ષાવાળાએ નીકીને આગળ, પોતાના બે પગ વચ્ચે બેસાડેલી. ઘેર પહોંચ્યાં ત્યારે પપ્પા દરવાજે જ ઊભેલા, સાંજે ભાગ્યે જ ઘેર રહેતા પપ્પાને જોઈને નીકી દોડેલી. પણ પપ્પાએ તો જાણે એને જોઈ જ ન હતી. એ તો રિક્ષા પાસે ગયા, ડ્રાઈવરને ખેંચીને બહાર કાઢ્યો અને એક લાફો માર્યો કે પેલો નીચે ગબડી પડ્યો. પછી તો ત્રણ-ચાર લાત મારી. પોતે તો એવી ગભરાઈ ગયેલી કે ‘મમ્મી’ને માંડ બૂમ પાડી શકેલી. મમ્મી પપ્પાનો હાથ પકડીને અંદર લઈ ગયેલી ત્યારે પણ પપ્પા બૂમો પાડતા હતા : ‘હરામખોર મારી દીકરીને ખોળામાં બેસાડે છે.’ મમ્મી ચૂપચાપ ઊભી રહી, પછી જતાં જતાં બોલતી ગઈ, ‘માતાપિતાનાં કર્મોની સજા સંતાનોએ ભોગવવી પડતી હોય છે.’ નીકીને મમ્મીની વાત તો ન સમજાઈ, પણ પપ્પા માટે પ્રાઉડ ફીલ થયેલું. એ પપ્પા આવા ?

નીકીને મમ્મીની કહેલી વાર્તા યાદ આવી. પોપટને ગળે બાંધેલો દોરો છોડી નાખો તો એ રાક્ષસ બની જાય. નક્કી પપ્પા પણ ઘરની બહાર જાય ત્યારે દોરો છોડી નાખે છે. નથી જોઈતા આવા પપ્પા. એ પોતાના રૂમ તરફ દોડી, બે-ત્રણ પગથિયાં ચડીને પાછા વળીને જોયું. મમ્મીને લાગ્યું : નીકી એકદમ જ મોટી થઈ ગઈ છે. નીકી નીચે આવી ત્યારે એના હાથમાં કલરબૉક્સ હતો. એણે કાળા કલરમાં બ્રશ બોળી બંધ બારણાં પર મોટી ચોકડી મારી, આ બાજુના આગળિયા પર તાળું મારી દીધું. બૅગમાંથી બધી નોટ, બુક્સ બહાર કાઢ્યાં. જ્યાં જ્યાં એ નામ હતું ત્યાં કાળો રંગ લગાડી નામ ઢાંકી દીધું. સ્કૂલના આઈ કાર્ડ અને ડાયરીમાંથી પણ નામ ભૂંસી નાખ્યું.

નીકીએ જોયું, મમ્મી ખુરશી પર જ બેઠી છે. એ મમ્મી પાસે ગઈ. મમ્મીનો હાથ પકડીને ઊભી કરી. નીકી અને મમ્મીનો પડછાયો બંધ બારણાંને ઢાંકી દેતો હતો. નીકી બંધ બારણાં તરફ પીઠ કરીને મમ્મી સાથે ઉપર ચડી ગઈ

Love,

Smit

Just Stay - Nice Story

Just Stay A nurse took the tired, anxious serviceman to the bedside.   "Your son is here," she said to the old man.  She had to repeat the words several times before the patient's eyes opened. Heavily sedated because of the pain of his heart attack, he dimly saw the young uniformed Marine standing outside the oxygen tent. He reached out his hand. The Marine wrapped his toughened fingers around the old man's limp ones, squeezing a message of love and encouragement. The nurse brought a chair so that the Marine could sit beside the bed. All through the night the young Marine sat there in the poorly lighted ward, holding the old man's hand and offering him words of love and strength.  Occasionally, the nurse suggested that the Marine move away and rest awhile.  He refused. Whenever the nurse came into the ward, the Marine was oblivious of her and of the night noises of the hospital - the clanking of the oxygen tank, the laughter of the night staff members exchanging greetings, the cries and moans of the other patients. Now and then she heard him say a few gentle words. The dying man said nothing, only held tightly to his son all through the night. Along towards dawn, the old man died. The Marine released the now lifeless hand he had been holding and went to tell the nurse. While she did what she had to do, he waited. Finally, she returned. She started to offer words of sympathy, but the Marine interrupted her. "Who was that man?" he asked. The nurse was startled, "He was your father," she answered.  "No, he wasn't," the Marine replied. "I never saw him before in my life." "Then why didn't you say something when I took you to him?" "I knew right away there had been a mistake, but I also knew he needed his son, and his   son just wasn't here.  When I realized that he was too sick to tell whether or not I was his son, knowing how much he needed me, I stayed."        I came here tonight to      find a Mr. William Grey.      His Son was Killed in Iraq      today, and I was sent to      inform him. What was this      Gentleman's Name?        The Nurse with Tears in      Her Eyes Answered,      Mr. William Grey............. The next time someone needs you ... just be there. Stay  **************  WE ARE NOT HUMAN BEINGS GOING THROUGH A  TEMPORARY SPIRITUAL EXPERIENCE. WE ARE SPIRITUAL BEINGS GOING THROUGH A TEMPORARY HUMAN EXPERIENCE. PLEASE PASS THIS ON AND GOD BLESS YOU! THIS IS WHAT WE ARE PUT ON THIS EARTH TO DO ANYWAY.  RIGHT ?  HAVE A GREAT DAY AND BLESS SOMEONE ELSE IN SOME LITTLE WAY TODAY!

Love,
Smit

Shame Media : Aarushi Case

FRIDAY, JULY 11, 2008

AARUSHI...

16th may 2008, 10:00 am.
on all leading channels.
"ji haan hum aapko live dikha rahe hai noida me kis tarah 1 ghar me raat ko ek 14 saal ki masum ladki ka khoon ho chucka hai aur naukar farrar hai. Is khabar par hamari nazar bani rahegi hum lout te hai 1 chote se break ke baad"
Ya Aarushi talwaar was killed on 15th may and all news channels had blamed talvaar's servent hemraaj for this murder. After 2 days they get body of hemraj from terrace of talvaar's house. 

After few days Noida police come with all inspection and tell that Mr. talvaar is killer of Aarushi and hemraj. now this is really sudden for all over india. How can father kill his own child? They blame that his father has relation with someother lady and aarushi knows that so he killed her. WHAT THE F***? After this Aarushi's mother nupur talwaar was on all leading news channels that they were happy family.

After all this controvercy case was hand over to C.B.I. Now before C.B.I. solve this case. our great(!!!) news channel solved case. and this time they question on aarushi's character.One news channel get sms done on last night by Aarushi and showed that on national tv. now plz that is enough u cant have rights to show any one's personal msgs on national tv.

Even after this news channel has said lot lot lot bad and worst things about her and her family.
Hats off to talwaars.
Aarushi may ur soul rest in peace.

God bless u whereever you are.

Today is 7th January 2011 After approx 2 and half years of Aarushi murder case, CBI has given closure report for this course by saying that they are not having enough evidence. The above blog i wrote on 11th July 2008. Feeling that now as case moved to CBI. They will find something real. But nothing has happen. They have done same crap and we are still at same place. 

I just watched debate on one news channel related to that case, where managing editors of 2 giant news channel, IBN 7 and AajTak are saying that whatever they had done at that time is correct. Now is it correct to show her sms or scraps of orkut on National News Channel. What effect that gives to other people? 

All leading news channels have came with their own theory to solve that case since then. One news channel said, She had affair with their domestic servant so her father killed both. Other news channel said, Her father having affair with other woman, and aarushi come to know that so he killed her. One other news channel said, other domastic servant try to rape on aarushi and Hemant come to save her so that servant kill both of them.

Now whatever story any news channel had run. but they all play with character of aarushi.. They said all nonsense thing about that girl on national channel. and we all watched it.

If media is bad, Our police and CBI are worst. They all come up with their own theory. They done trials of murder and try to see how it happens and our great media showed that live. They arrest servant, then aarushi's father and then close report, saying they are not having specific evidence. but they think aarushi's father is murderer.

I don't know who killed aarushi. but I certainly know that we people, we all, had killed humanity. 

Feeling shamed.

Love,

Smit 

Modi and Modi United

There’s a politically charged atmosphere in the room. All the leading reporters of India are babbling excitedly. Two of India’s most reputed administrators have called for a press conference. Rumours abound that a new political party is to be launched.

With Congress continuing to have congress with the public, BJP neither helping the Bharatiya Janata nor allowing anybody to Party, and thinking having left all leftist thinkers, the time seems ripe for a new formation.

In walks Narendra Modi in a spotless kurta-pajama and Lalit Modi in a spotted tie and his (only?) grey suit. There’s an eager silence as Lalit Modi unfolds a (thankfully) small piece of paper and reads from it…

I, Lalit Modi & he, Narendra Modi, have realized that we are India’s most capable administrators. We have, therefore, decided to launch a new political party – Modisattva. The party will work for peace, prosperity & high TRPs. I hereby declare the Modisattva party open. Any questions folks?

Reporter : Hi, I’m from the Pioneer, so I’ll ask the first question, heh heh. So, Mr. Modi, why have you decided to leave the BJP? And you Mr. Lalit Modi. Why are you leaving the IPL?

Narendra Modi : Well, for a party that calls itself right-wing, the BJP is getting too many things wrong. Our terrorism plank backfired. We tried Ram and got rammed. In fact, the elections results were such a joke that the party is now in splits. I believe it’s time to move on.

Lalit Modi : As for me, I’ve not really left the IPL. After all Mr. Narendra Modi here is Indian and he wants to be a Premier who’s in a League of his own. So it’s all the same thing. Basically, I’m a Commissioner. Where there is commission, there there is Modi.

R : Narendrabhai, isn’t Lalit Modi a strange choice of partner?

NM : Of course not. Gandhi said, “First the ignore you, then they ridicule you, then they fight you, then you’ve won.” Currently most people ridicule Lalit and fight me. So we’ve nearly won.

A reporter behind a veil (used to be a reporter behind a wail) : I’m Burqaah Dutt from SOB TV. How do you feel after riots resulted in so many deaths while you were CM? Will people ever feel safe under you?

NM (dismissively) : Please. The riots were just an isolated event.

LM : And my events were an absolute riot. Hehe.

NM : All these accusations are just media fabrications. When I run this country, I’ll ensure that people aren’t given wrong information about such happenings. As the people’s representative, I’ll ensure that there are no misprepresentations. All riots in the future will be scheduled so that they get maximum TV coverage. Everybody will get to see the truth unfold. We call it Prime Time Pogromming.

LM : Unscheduled riots will be rare. We shall have bunches of people armed with sticks in every city and village. They will break out into a menacing dance whenever there is a sign of any trouble. You could call them fearleaders. Now, that should help keep the peace.

Lalit Modi smugly steps out to smoke a quick strategy break.

R : Er… what about external threats?

NM : Tell me, once we devote enough attention to terrorizing our own people, why would terrorists even bother coming here? Like James Bond, they will decide to live and LeT die.

Burqaah Dutt leaves the room in tears and another reporter takes over.

R : This is Eugene from DNA. You said there would be prosperity along with peace. What steps do you propose to take towards this?

NM : We will have a two pronged strategy – Sops for the rich and credit for the poor. All industries will be given tax breaks, and subsidized land. Some people may call such a strategy an ana-crony-ism but I say – you can’t lather up the economy without some sop.

R : What about the poor people then? Won’t you be taking away their land?

NM : What do they need land for? I’ll give them money. Easy credit will be made available through a new financial institution called the Votebank of India. They can freely borrow and spend. And before every election, I’ll waive off the loans. In this way, I will be unwavering in my principles and waivering in my actions.

Lalit Modi returns, takes his place and surveys the gathering with a grin.

LM : We’ll thus have Citi moments of success as well as Village moments of success.

R : This is Mani from Economic Times. If you give sops to the industrialists and free credit to the poor, won’t the nation go broke? Owning a Mint doesn’t necessarily make money, as our rivals in HT found out. Where will the money for all this come from?

LM : Let me answer this one. Advertising is the key. We will raise money through sponsorships. Everything will be sponsored and branded. States, cities, mountains, rivers whatever. In any case, we keep making meaningless changes to the names of our cities. I say, let’s make it meaningful. So we’ll have Viagrajasthan, Zandu Balmbay, Raybangalore, Playwindhyas & Digjamuna. The map of India will look like Times Square. This is what I call ad-ministration. In rural areas, even people will be branded. Kissan, for instance, has evinced interest in branding every single farmer. After all, our constitution does talk about universal adult franchise.

R : This is Tara, from Society. What about social freedom. Do you plan to continue BJPs rather draconian policies on morality, censorship, etc.?

NM : Listen, you are all children of the state. And like any parent, the state wants to keep you innocent, obedient and compliant. I’m a pop who won’t let you paap. Liberty, Equality & Fraternity are all things of the past. We believe in Sobriety, Conformity & Paternity. Remember we are a Republic, not a Reprivate. So public opinion will rule over private preferences. And I represent the public. So my private thoughts become public policy, and my public pronouncements control private behaviour and… errr (confusedly), Lalit, do you want to add to this one…

LM : But not to worry, do what you like. All digressions will be punished only by fines. We call it the Cash for Sins scheme. Live it up, but pay up. This is our fine formula which we are currently er… refining.

R : I’m Chittaranjan Dash from Telegraph, so I’ll keep my question short. What about foreign policy?

NM : Look, as a country we were left-aligned, tried to get right-aligned, and pretended to be centre-aligned or in fact, non-aligned. Nothing has worked, so we will try out the only alignment remaining – justified. We’ll do what we want and justify it later. Truly out-of-the-box thinking. In a box setting.

R : This is E.V.R. Reddy from DC. As I’ve chronicled so far, you have promised sops for the rich, dole for the poor, private sponsorship of public property, and public control of private life. And all this with justification. Interesting. So how do you plan to promote this party?

NM : I will traverse the length and breadth of this country. I’ll reach the heights of oratory & plunge the depths of morality. Everywhere I’ll kindle public anger by ranting about the ills of the current government. In a sense, it’ll be series of rave parties. Which will be done in a Wrath Yatra.

LM : This Wrath Yatra, will be capsuled and telecast as a reality show – The MTV Modis. We will also extensively use the internet. With the number of bans we plan to impose, taking banners is quite easy for us. And like Ayodhya, we’ll also do a few site-captures. The funds for these will come from our corporate cronies, who will help us with our hoardings.

NM : That’s all for the time being folks. As you see, we have a dream. Of a country with fast-paced growth. Supported by sponsorship. Let me assure you, no stone will be left unthrown, in our quest for peace, prosperity & high-TRPs.

LM : Yes. You could say, our vision for India is 20-20.

Disclaimer – This post is entirely fictitious. It contains not a modi-cum of truth. But who knows. The two fictional gentlemen do share a common love for autocracy, intolerance & big business

Love,

Smit

Courtosy:

Mr. Ramesh Srivats

http://www.rameshsrivats.net/2009/07/modi-modi-united.html

IPL 2015

Napoleon Nayudu prepared to face another ball, several thoughts raced 
through his mind. After being bought by the Gummidipoondi Gumboils for an 
astronomical $5 million in the 2015 Indian Premier League (IPL) auction, he 
knew he had a reputation to keep up.   Should he try a 
straightforward Toyota Front Foot Drive this time, or should he aim for a 
Bombay Dyeing Cover Drive ? Or perhaps an ITC Square Cut (Statutory 
warning:Smoking is Injurious to Health) would be a better idea?   
He realised he needed to hit an IBM boundary soon. Ever since IBM had 
announced they would pay Rs 1 lakh per boundary and Rs 5 lakh for a six, he 
had been trying to run less and hit more.   Unfortunately, he hadn't been 
doing either in this match, because the Begusarai Bandits had some very good 
bowlers.   The next ball, he played a Pepsi Inside Edge onto his Maggi 
middle stump and trudged wearily off the field to the accompaniment of boos 
from the Vodafone Zoozoo stand at the Kellogg's Special K-Cereal stadium in 
Gummidipoondi.   Relaxing in the Parle Glucose commentary box, Saurav 
Ganguly ruminated on the momentous changes in the game that had occurred 
since the IPL came into being. In 2010, he remembered, the game started to 
really grow, with huge sums of money being paid for the Pune and Kochi 
teams.   Teams soon started springing up like frogs in the monsoon. And 
when the Gorakhpur Gorillas won the IPL in 2012, every district town in the 
country wanted its own side.   The IPL season was extended to six months 
in the year, then to 12 months and soon, once the villages started having 
their own sides, you had matches on all 365 days a year, 24 hours a day. 
Industrialists sold off their old companies and bought IPL teams. Twenty 
five of the 30 Sensex stocks were of cricketing companies. Advertisers 
fought with each other to sponsor matches, stadiums, sixes, fours, shots, 
balls, wickets and what not. Every patch of the players' clothing, his arm 
guard, helmet, and pads was covered in advertisements. Tendulkar Itch Guard 
Crotch Guards started a new trend in merchandising, Guard Crotch Guards started a new trend in merchandising, selling like hot 
cakes.   As the money flowed in, players' salaries zoomed. Everybody wanted to be a 
cricketer. Engineering and medical colleges were deserted and Indian 
Institutes of Management converted themselves into institutes of cricketing 
management. C.K. Prahalad's Chela ( The Guru being no more ) lectured on the 
pot of gold at the bottom of the leg stump.   Meanwhile, Finance Minister 
Lalit Modi mooted a radical proposal in the Lok Sabha for nationalising the 
Board of Control for Cricket in India , pointing out that its profits would 
wipe out the government's fiscal deficit. Food production had suffered, he 
said, as villagers refused to till their fields and spent their time playing 
cricket instead. A law prohibiting the transformation of arable land into 
cricket pitches was swiftly passed. A resolution to install a statue of 
Lalit Modi in Parliament was also adopted unanimously.   Back in the 
commentary box, Ganguly did a rapid mental calculation and told his 
listeners that Napoleon was now being paid the equivalent of Rs 10 lakh per 
run. A twinge of regret passed through him - during the IPL season in 2010, 
he recalled, he had been paid only about Rs 1.8 lakh per run. He needed to 
make more money, he thought. Maybe he would join Navjot Sidhu in The Great 
Indian Laughter Challenge and be paid lakhs for laughing. For the rest of 
the match, he practised laughing hysterically at each ball.

Love,

Smit

Pin Drop Silence

Veer Savarkar once started addressing a public meeting in Hindi at Bangalore . The crowd started shouting " Speak in Kannada. We will hear only in kannada." Veer Savarkar replied " Friends, I have   spent 14 years of rigorous imprisonment in ill famous Andaman Jail where all freedom fighters were kept in jail. I have learned Bengali from the freedom fighters coming from Bengal , Hindi from those coming from Uttar Pradesh, even gujarathi and punjabi. Unfortunately there was none from Karnataka from whom I could have learned Kannada." ...and there was pin drop silence. ________________________________ At a time when the US President and other US politicians tend to apologize for their country's prior actions, here's a refresher on how some former US personnel handled negative comments about the United States. JFK'S Secretary of State, Dean Rusk, was in France in the early 60's when  Charles DeGaule, the French President, decided to pull out of NATO. DeGaule said he wanted all US military out of France as soon as possible. Rusk responded "does that include those who are buried here? DeGaule did not respond.      You could have heard a pin drop. _______________________________ When in England , at a fairly large conference, Colin Powell was asked by the Archbishop of Canterbury if US plans for Iraq were just an example of  empire  building by George Bush. He answered by saying, 'Over the years, the United States has sent many of its  fine young men and women into great peril to fight for freedom beyond our borders. The only amount of land we have ever asked for in return is enough to bury those that did not return.' You could have heard a pin drop. ________________________________ There was a conference in France where a number of international engineers were taking part, including French and American. During a break, one of the French engineers came back into the room saying 'Have you heard the latest dumb stunt Bush has done? He has sent an aircraft carrier to Indonesia to help the tsunami victims.  What does he intended to do, bomb them?' A Boeing engineer stood up and replied quietly: 'Our carriers have three hospitals on board that can treat several hundred people; they are nuclear powered and can supply emergency  electrical power to shore facilities; they have three  cafeterias with the capacity to feed 3,000 people three meals a day, they can produce several thousand gallons of fresh water from sea water each day, and they carry half a dozen helicopters for use in transporting victims and injured to and from their flight deck.  We have eleven such ships; how many does France have?' You could have heard a pin drop. ________________________________ A U.S. Navy Admiral was attending a naval conference that included Admirals from the U.S. , English, Canadian,Australian and French Navies. At a cocktail reception, he found himself standing with a large group of Officers that included personnel from most of those countries. Everyone was chatting away in English as they sipped their drinks when a French admiral suddenly complained that, whereas Europeans learn many languages, Americans learn only English. He then asked, 'Why is it that we always have to speak English in these conferences rather than speaking French?'Without hesitating, the American Admiral replied, 'Maybe it's because the Brit's, Canadians, Aussie's and Americans arranged it so you wouldn't have to speak German.' You could have heard a pin drop. ________________________________ ............ AND THE FOLLOWING STORY FITS RIGHT IN WITH THE ABOVE....... ... Robert Whiting , an elderly US gentleman of 83, arrived in Paris by plane. At French Customs, he took a few minutes to locate his passport in his carry on. "You have been to France before, monsieur?" the customs officer asked sarcastically. Mr. Whiting admitted that he had been to France previously. "Then you should know enough to have your passport ready." The American said, 'The last time I was here, I didn't have to show it." "Impossible. Americans always have to show your passports on arrival in France !" The American senior gave the Frenchman a long hard  look. Then he quietly explained, ''Well, when I came ashore at Omaha Beach on D-Day in 1944 to help liberate this country, I couldn't find a single Frenchman to show a passport to." You could have heard a pin drop Love, Smit Courtsy: http://anaggh.posterous.com/pin-drop-silence-seems-us-written

Growth of India

When I was kid, I always assume about functionality of system. How organizations work? How city work? And over all how this country works? Means how things set at start? Means someone says “ ok now onwards, this thing done by this person or this organization.” Was it an organizational work?

How we have set a system in india after 1947, when we get freedom from British Govt. We bring democracy. But I was always assumed how things set behind that to today. What’s journey of india? How India will become what it is today? The day when india got freedom, people are not having electricity in home. Lakhs of villages are not having any basic facilities to live. And today after 60 years of that. We have grown up, though relatively slower, but we are growing up to developed country.

In last few days, I shown 2 good movies which show me path from 1940 to 1980. First movie is “SARDAR”. A movie is about our first home minister Sardar Vallabhbhai Patel. Now I always respect Sardar from bottom of my heart as great human being as well as great leader. But movie sardar show me another chapter of his life, or in broader way, feel of our freedom.

When we think about getting freedom, it was not only about those fast done by gandhiji or given their life by shaheed bhagatsinghji and all. It was about feeling to be free.. Feeling to be on our own. But what to do after getting that? What to do after being free? That vision was with Sardar Vallabhbhai Patel. He has really done tremendously great work at that time.

I would like to quote best dialogue of that movie when sardar says to his colleague “Janta ye nahi sochegi ke hamne kya kiya ya kaunse halat me kiya ya fir kitni nishtha se kiya? Wo sirf uska parniaam dekhengi.”   This messages that even at time sardar was clear about his views and thinkings. He was caring about result.

Other thing I want to talk about is movie “Hazzaro Khwahise Aisi”.  This movie contains topic that most fascinates me, Naxalite Movement. I read and search lot about this topic. And this movie is one of part of it. But this movie is not only about Naxalite.

It goes on 3 parallel ways, Naxalite, diplomate strategy n emargancy , and love story. It started in 1969, where all 3 are in college and they move on and try to be best in their work.

When I was watching movie, I was constantly asking my self a que. “Why we are doing this? Or why any one do that?”  When we talk about revolution, We talk about change in system? What exactly we mean? And what to do after bring change in that system?

In movie, They start naxalite movements in Bhagalpur, Bihar. Trying to make people naxalite, Fight against government and other people. But what they bring from that? Ya there is change, Now it’s difficult to rape a woman or kill someone, which was very easy those days. But over all it disturbs system. It makes people feel unsecure.

Now when today, someone is harassing me, I warn him that I will complain to police. But what if he is not threaten by police. That means, If we chop up system. May be we can do that, if we work hard. But what happen then? Nothing

So, I m closing this issue but before closing I want complete this issue with great line from maqbul

“AAG KO HAMESHA PANI KA DARR RAHENA CHAHIYE” 

Love,
Smit